ဂၽြန္ယက္ေတာကိစၥႀကီးတခုလုံးကုိ ျပန္ေျပာင္းစဥ္းစားသုံးသပ္ၾကည့္ရင္ ဦးသုခ ႐ုိက္ကူးတင္ဆက္ခဲ့တဲ့ “ရဟန္းမစားရေသာ ဆြမ္းတနပ္” ဆုိတဲ့ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားဇာတ္လမ္းကုိ သတိမရဘဲ မေနႏုိင္ေအာင္ပါဘဲ။
အဲဒီဇာတ္လမ္းကုိ အရင္က ျမန္မာ့႐ုပ္ျမင္သံၾကားကေန အႀကိမ္ႀကိမ္ ျပသတတ္တဲ့အတြက္ စာဖတ္သူတုိ႔လည္း ၾကည့္ဖူးၾကမယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ အဲဒီဇာတ္လမ္းမွာ ေက်ာက္ေသြးဆရာနဲ႔ သူ႕ဇနီးတုိ႔ အိမ္ကုိ ရဟန္းဆြမ္းခံ၀င္တဲ့ ဇာတ္ကြက္က ဇာတ္လမ္းရဲ႕ အထြဋ္အထိပ္ပါ။
ရဟန္းက အိမ္ေရွ႕ခန္းမွာ တပါးတည္း ဆြမ္းအလာကုိ ထုိင္ေစာင့္ေနတုန္း သားသမီးမထြန္းကားတဲ့ ေက်ာက္ေသြးဆရာရဲ႕ အိမ္မွာ ေမြးျမဴထားတဲ့ ႀကဳိးၾကာႀကီးက ကလပ္ေပၚမွာ တင္ထားတဲ့ ပတၱျမားႀကီးကုိ အစာမွတ္ၿပီး မ်ဳိခ်လုိက္တယ္။ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ကုိ ရဟန္းက ျမင္လုိက္တယ္။ ပညာရွိတဲ့ ရဟန္းဆုိေတာ့ ေရွ႕ေရးကုိ ႀကဳိျမင္ၿပီး အနည္းငယ္ တုန္လႈပ္သြားဟန္ရွိတာကုိလည္း ဒါ႐ုိက္တာက မိမိရရ ျပလုိက္ေသးတယ္။
တကယ္ေတာ့ အဲဒီပတၱျမားႀကီးဟာ ဘုရင္က ေက်ာက္ေသြးဆရာဆီမွာ ယုံၾကည္လုိ႔ အပ္ထားတဲ့ ပတၱျမားႀကီး။ ခဏေနေတာ့ ေက်ာက္ေသြးဆရာနဲ႔ ဇနီးဟာ ဧည့္ခန္းထဲကုိ ျပန္ေရာက္လာတယ္။ ကလပ္ေပၚမွာ တင္ထားခဲ့တဲ့ ပတၱျမားႀကီးကုိ မေတြ႕ရေတာ့ သူ႕ဇနီး ေတာင္းပန္တုိးလွ်ဳိးေနတဲ့ၾကားက ေက်ာက္ေသြးဆရာက ရဟန္းကို သူခုိးလုိ႔ စြတ္စြဲတယ္။ ႐ုိက္ေမာင္းပုတ္ေမာင္းလုပ္ၿပီး ေမးတယ္။ “ဒီအခန္းထဲမွာ နင္ကလြဲလုိ႔ ဘယ္သူမွ မရွိဘူး။ နင္ယူသလား၊ ဘယ္မွာ ၀ွက္ထားသလဲ”…. ေပါ႔။ ရဟန္းမွာလည္း ဦးေခါင္းမွာ အ႐ုိက္ခံရတဲ့ ဒဏ္ေၾကာင့္ ေသြးေတြ စီးက်ေနတာေပါ႔။
ရဟန္းဟာ ႀကဳိးၾကာ မ်ဳိခ်လုိက္တာကို ျမင္ေပမယ့္ ဒါကုိ ထုတ္ေဖာ္ေျပာၾကားလုိက္ရင္ သတၱ၀ါရဲ႕ အသက္ကုိ ဥပါဒ္ျဖစ္ေစမွာသိေတာ့ သူ႕က်င့္၀တ္ (၀ိနည္း) နဲ႔အညီ ႀကိဳးၾကာ မ်ဳိခ်လုိက္ပါတယ္လုိ႔ ဖြင့္မေျပာဘူး။ သူမယူပါဘူး ဆုိတာကုိသာ ထပ္ဖန္တလဲလဲဲ ေျပာရွာတယ္။ အဲဒီမွာ ေက်ာက္ေသြးဆရာက ေဒါသပုိထြက္လာၿပီး ႐ုိက္ရင္းပုတ္ရင္း ဆြဲရင္းလြဲရင္းနဲ႔ ၾကားထဲက ႀကဳိးၾကာကုိ မေတာ္တဆ ႐ုိက္မိသြားၿပီး ႀကဳိးၾကာေသသြားတယ္။
ႀကဳိးၾကာေသသြားၿပီ ဆုိတာကုိ သိရတဲ့ အခါက်မွ ရဟန္းက “ပတၱျမားကုိ ရဟန္းမယူပါဘူး။ ႀကဳိးၾကာကုိ ခြဲစိတ္ၿပီးေတာ့ ရွာၾကည့္ပါ။” လုိ႔ ေျပာတယ္။ ေျပာတဲ့အတုိင္းရွာၾကည့္ေတာ့ ပတၱျမားကုိေတြ႕တယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ေက်ာက္ေသြးဆရာက သူအမွားႀကီးမွားေလၿပီ… ဆုိၿပီး ေနာင္တရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္အမွတ္မမွားဘူးဆုိရင္ သူ႕အကုသုိလ္ကံေၾကာင့္ ေက်ာက္ေသြးဆရာဟာ ေသတဲ့အခါ ငရဲမွာ ခံစားရတယ္။
အခု ဂၽြန္ယက္ေတာ ကိစၥႀကီး တခုလုံးမွာလည္း အဲဒီ “ရဟန္းမစားရေသာ ဆြမ္းတနပ္” ဇာတ္လမ္းထဲက အျဖစ္အပ်က္ေတြနဲ႔ ထပ္တူနီးပါးမွ် တူတဲ့ အခ်က္ေတြကုိ ေတြ႕ရတယ္။
ပထမဦးဆုံး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ…. သူမရဲ႕ Principle (ကုိယ့္က်င့္စည္းကမ္း) အရ သူတပါး ဒုကၡေရာက္မွာ မလုိလားတဲ့အတြက္ ယက္ေတာ၀င္လာတာကုိ သိေပမယ့္ လုံၿခဳံေရးလက္ကုိ တန္းထည့္လုိက္တာမ်ဳိး သူမ မလုပ္ခဲ့ဘူး။ ရဟန္းက ႀကဳိးၾကာ ပတၱျမားမ်ဳိခ်လုိက္တာကုိ ျမင္လ်က္နဲ႔ မေျပာျပခဲ့သလုိပဲ။
တခါ နအဖက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကုိ မတရားအမႈဆင္ စြတ္စြဲၿပီး ေထာင္ဒဏ္ခ်တာ၊ ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္နဲ႔ ဖမ္းထားတာေတြဟာလည္း ရဟန္းကုိ ႐ုိက္ေမာင္းပုတ္ေမာင္းလုပ္ၿပီး အတင္းအဓမၼ စြတ္စြဲခဲ့တဲ့ ေက်ာက္ေသြးဆရာရဲ႕ လုပ္ရပ္နဲ႔ တေထရာတည္း တူေပတယ္။
အဲ… ဒီဇာတ္လမ္းမွာ ဘန္ကီမြန္းကေတာ့ ပန္းတိမ္ဆရာရဲ႕ ဇနီး ေနရာက သ႐ုပ္ေဆာင္ခဲ့တယ္လုိ႔ ေျပာႏုိင္ပါတယ္။။ သူ႕ချမာ.. “မလုပ္ပါနဲ႔ ေမာင္ေမာင္ရယ္… ငရဲႀကီးလိမ့္မယ္” ေလာက္ပဲ ေျပာႏုိင္ရွာတာမုိ႔ပါ။
ဦးသုခရဲ႕ ဇာတ္လမ္းထဲမွာ ရဟန္းဟာ ေနာက္ဆုိရင္ ဆြမ္းခံႂကြလုိ႔ရွိရင္ အိမ္ထဲအထိ မႂကြေတာ့ပဲ ၿခံ၀ကသာ ဆြမ္းခံရပ္ေတာ့မယ္လုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္တာ ပါပါတယ္။ ဒါဟာ ေနာင္အနာဂတ္မွာ အလားတူအျဖစ္အပ်က္မ်ဳိး ထပ္မံမျဖစ္ပြားေအာင္ ကာကြယ္တဲ့သေဘာျဖစ္တယ္။ အေျမာ္အျမင္ရွိတဲ့လုပ္ရပ္ပါပဲ။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကလည္း အခုဆုိရင္ သူမရဲ႕ ေနအိမ္ကုိ လူစိမ္းေတြ စည္းကမ္းမဲ့ ၀င္ေရာက္ျခင္းကေန ကာကြယ္ႏုိင္ဖုိ႔ ဗိသုကာနဲ႔ တုိင္ပင္ၿပီး အိမ္ျပင္ဖုိ႔လုပ္ေနပါတယ္။ အေျမာ္အျမင္ရွိတဲ့လုပ္ရပ္ပါ။
ေက်ာက္ေသြးဆရာနဲ႔ နအဖရဲ႕ ကြာျခားခ်က္ကေတာ့ ေက်ာက္ေသြးဆရာက သူ႕အမွားကုိ သိတဲ့အခါ ေနာင္တရသြားေပမယ့္ ျပည္သူ႕ခ်ဥ္ဖတ္ နအဖကေတာ့ အမွားကို မွားမွန္းသိသိႀကီးနဲ႔ ေနာင္တမရဘဲ ဆက္လုပ္ေနတာမ်ဳိးကလား။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္… က်ေနာ္ကေတာ့ ဦးသုခ ဇာတ္လမ္းထဲမွာပါတဲ့ ေက်ာက္ေသြးဆရာ ငရဲက်တယ္ဆုိတဲ့ ဇာတ္သိမ္းေလးကုိ သတိရေနမိပါေတာ့တယ္။
No comments:
Post a Comment