ေဒါက္တာ စင္သီယာေမာင္၏ (၅၀) ႏွစ္ျပည့္ ေရႊရတုေမြးေနမွာသည္ ႏွစ္၁၀၀တုိင္းတုိင္း မယ္ေတာ္ေဆးခန္းႏွင့္ အတူး အဓြန္ရွည္တည္းတံ့ပါေစ့ (၆-၁၂-၂၀၀၉)
ေဒါက္တာ စင္သီယာေမာင္ကို ၁၉၅၉ ၊ ဒီဇင္ဘာလ ၆ရက္ေန႔တြင္ မိခင္ နမ့္လွၾကည္ ႏွင့္ ဖခင္ မန္းၿငိမ္းေမာင္ တို႔မွ အင္းစိန္ေဆးရံု တြင္ေမြးဖြားခဲ့သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံသား၊ ကရင္လူမ်ိဳးျဖစ္ျပီး၊ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္မွစ၍ မဲေဆာက္ျမိဳ႕၊ ထိုင္းႏိုင္ငံတြင္ ေနထိုင္ခဲ့သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွ ၈၈၈၈ ေက်ာင္းသား အေရးေတာ္ပံု ျပီးခ်ိန္တြင္ ထြက္ခြာခဲ့ျပီး၊ နယ္စပ္တြင္ ေဆးခန္းဖြင့္လွစ္ကာ ျမန္မာႏိုင္ငံမွ ဒုကၡသည္မ်ား၊ မိဘမဲ့ ကေလးမ်ား၊ ေရႊ႕ေျပာင္းလာေရာက္ ေနထိုင္ၾကသူမ်ားကို မဲေဆာက္ျမိဳ႕ရွိ မယ္ေတာ္ ေဆးခန္းတြင္ ေဆးကုသေပးလ်က္ရွိသည္။ ထိုေဆးခန္းသည္ အေယာက္ ၁၀၀ ခန္႔ရွိသည့္ အေရးေပၚ ေဆးကုသႏိုင္သည့္ ဆရာဝန္မ်ား ၊ ေက်ာင္းဆရာ၊ ဆရာမမ်ားျဖင့္ ဖြဲ႕စည္းထားျခင္း ျဖစ္သည္။
သူမသည္ အေရွ႕ေတာင္ အာရွ ေရမြန္ မာဂါေဆးေဆး (Southeast Asia’s Ramon Magsaysay Award) ဆုကို ၊ လူမႈကူညီေရးမ်ားအတြက္ ေခါင္းေဆာင္မႈ ျပဳလုပ္ႏိုင္သည့္ အတြက္ ခ်ီးျမႇင့္ခဲ့သည္။ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္ Time Magazine ၏ အာ႐ွႏိုင္ငံ အာဇာနည္မ်ား စာရင္းတြင္လည္း အမည္ေရြးခံခဲ့ရသည္။
သူမသည္ ႏိုင္ငံတကာမွ ဆုေပါင္း ၁၃ခုတိုင္ေအာင္ ခ်ီးျမွင့္ခံခဲ့ရသည္။ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္တြင္ Jonathan Mann Award ကို ပထမဦးဆံုး လက္ခံရရွိေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးျဖစ္ျပီး၊ ထိုဆုသည္ အေမရိကား ႏိုင္ငံ ႏွင့္ ဆြစ္ဇာလန္ ႏိုင္ငံ ေဆးဝါး အဖြဲ႕အစည္းမ်ားမွ ပူးေပါင္း ခ်ီးျမွင့္ေသာ ဆုျဖစ္သည္။
ငယ္စဥ္ဘဝ။
ေဒါက္တာ စင္သီယာေမာင္ကို ၁၉၅၉ ၊ ဒီဇင္ဘာလ ၆ရက္ေန႔တြင္ မိခင္ နမ့္လွၾကည္ ႏွင့္ ဖခင္ မန္းၿငိမ္းေမာင္ တို႔မွ အင္းစိန္ေဆးရံု တြင္ေမြးဖြားခဲ့သည္။ မိဘမ်ားသည္ ဧရာဝတီတိုင္း ပုသိမ္ခရိုင္ က်ံဳေပ်ာ္ျမိဳ႕ ဇာတိဝင္မ်ားျဖစ္သည္။ စင္သီယာေမာင္တြင္ ညီအကိုေမာင္ႏွမ (၇) ေယာက္ရွိသည္။ သူသည္ တတိယေျမာက္ သမီးျဖစ္ျပီး၊ အမ သံုးေယာက္၊ ေမာင္ငယ္ ၃ေယာက္ ရွိသည္။ အမွန္တြင္ သားသမီ (၈) ေယာက္ရွိေသာ္လည္း၊ မိခင္ နမ့္လွၾကည္ ႏွင့္ ဖခင္ မန္းၿငိမ္းေမာင္ တို႔မွ ေမြးဖြားခဲ့သည့္ သားဦးေယာက်ၤားေလးသည္ ေမြးျပီးစအခ်ိန္တြင္ ခ်က္ၾကိဳးျဖတ္သည့္ ဝါးႏွီးစမွာ မသန္႔စင္ သျဖင့္ ပိုးဝင္ျပီး ေသဆံုးခဲ့သည္။ ေမာင္ႏွမမ်ား၏ နာမည္မ်ားမွာ နန္႔လားရွာ၊ နန္႔ဖန္းဃီွ၊ စင္သီယာေမာင္၊ နန္႔ရွာထူးေဝၚ၊ စလံု႔ေမ၊ ေဒါက္တာ ရွီး႐ိွဳ၊ စေစးမံ တို႔ျဖစ္ၾကသည္။
သူသည္ ေမာ္လျမိဳင္ျမိဳ႕ အထက(၄) တြင္ သူငယ္တန္း မွစ၍ ပညာသင္ယူခဲ့သည္။ ဖခင္သည္ ေက်းလက္က်န္းမာေရးမႈးျဖစ္သည့္ အတြက္ တာဝန္က်ရာ ေက်းရြာမ်ားတြင္ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္ ကုသရန္ ခရီးထြက္ရသျဖင့္၊ သူ႕ကို မိခင္ျဖစ္သူကသာ အိမ္တြင္ ၾကည့္႐ႈေစာင့္ေရွာက္ခဲ့သည္။ သူ၏ မိသားစုတြင္ အိမ္ပိုင္မရွိခဲ့သျဖင့္ မၾကာခဏ အိမ္ေျပာင္းေရႊ႕ၾကရသည္။ ၇ တန္း သို႔ ၈ တန္း တက္ေရာက္ေနေသာ ကာလမ်ားတြင္ မဆလ အစိုးရမွ ျပည္သူပိုင္သိမ္းထားေသာ ေက်ာင္း ႏွင့္ သာသနာ ေျမေနရာမ်ား အစား လယ္ေျမမ်ား ျပန္လည္ခ်ေပးခဲ့သည့္အတြက္၊ မန္းျငိမ္ေမာင္သည္ လယ္ေျမထဲတြင္ အိမ္ယာတစ္ေနရာစာ ရရွိခဲ့သည္။ သစ္တိုင္၊ ပ်ဥ္ခင္း၊ က်ဳဳထရံကာ၊ အင္ဖက္မိုးထားေသာ အိမ္ကေလးတြင္ အိပ္ခန္းႏွစ္ခန္း၊ ဧည့္ခန္း ႏွင့္ မီးဖိုခန္းရွိေသာ အိမ္တစ္လံုး ျဖစ္လာခဲ့သည္။ စင္သီယာေမာင္သည္ ဖခင္သြားရာ ခရီးမ်ားတြင္ လိုက္ပါ၍ သူမတတ္ႏိုင္ေသာ အကူအညီမ်ား လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့ျခင္းမ်ားလည္း ရွိခဲ့သည္။ သူမ ငယ္စဥ္အခ်ိန္တြင္ ကစားခဲ့ေသာ ဖန္ခုန္၊ ထုပ္ဆီးတိုး စသည့္ ကစားနည္းမ်ားမွ၊ ဘတ္စ္ကက္ေဘာ ကစားနည္းကိုလည္း ႏွစ္သက္သေဘာက်သူ တစ္ဦးျဖစ္သည္။ ထို႔သို႔ ကစားနည္းမ်ား ကစားခဲ့ခ်ိန္သည္လည္း အိမ္၏ အဓိကအလုပ္ျဖစ္သည့္ ေရခပ္သြားခ်ိန္တြင္ ေဆာ့ကစားခဲ့ၾကသည္။ ရုပ္ရွင္ၾကည့္လွ်င္ သူမ၏ မိဘမ်ားႏွင့္ ၾကည့္ေလ့ရွိသည္။
ေဆးေက်ာင္းဘဝ ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား။
သူ႕မတြင္ အစဥ္တစိုက္ စြဲစြဲျမဲျမဲျဖစ္ရေသာ အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္း မရွိခဲ့ေသာ္လည္း၊ ေက်ာင္းတေလွ်ာက္ တက္ေရာက္ခဲ့ေသာအခ်ိန္တြင္ သိကၽြမ္းခဲ့ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားသာရွိသည္။ အထက္တန္းမ်ားေအာင္ျမင္ျပီးေနာက္ပိုင္းတြင္ ေမာ္လျမိဳင္ ေဒသေကာလိပ္တြင္ ၂ ႏွစ္တက္ေရာက္ခဲ့ျပီး၊ ရန္ကုန္ေဆးတကၠသိုလ္ သို႔ တက္ေရာက္ခဲ့ခ်ိန္တြင္၊ နယ္မွ တက္ေရာက္ၾကေသာ အေဆာင္ေက်ာင္းသားအုပ္စုမ်ားႏွင့္ ေနထိုင္ခဲ့သည္။
၁၉၈၀ ခုႏွစ္ ရန္ကုန္ေဆးတကၠသိုလ္သို႔ တက္ေရာက္ႏိုင္ျခင္းသည္၊ ေမာ္လျမိဳင္ ေကာလိပ္ ၂ ႏွစ္ တက္ေရာက္ခဲ့သည့္ ရမွတ္ ႏွင့္ ဆယ္တန္း ရမွတ္ တို႔ ေပါင္းကာ ပ်မ္းမွ်သတ္မွတ္ခ်က္အရ ေဆးတကၠသိုလ္သို႔ ဝင္ေရာက္ခြင့္ရရွိခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ သူသည္ သီတာေဆာင္တြင္ ေနထိုင္ခဲ့ျပီး၊ ႏွစ္စဥ္ ေဘာ္ဒါေဆာင္ အခန္းေျပာင္းခဲ့ရသည့္အတြက္ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ သူငယ္ခ်င္းဟူ၍ မရွိခဲ့ေပ။ အေဆာင္တြင္ ေနထိုင္ခ်ိန္တြင္၊ မနက္မိုးလင္းသည့္ အခ်ိန္တြင္ ေရခ်ိဳးရန္ ေရမရွိျခင္း၊ ေျမာက္ဥကၠလာေဆးေက်ာင္းတြင္ ေက်ာင္းတက္ရသည့္အခ်ိန္တြင္ အေဆာင္သို႔ျပန္ရန္ ဘူတာရံုသို႔ အေျပးအလႊားေျပးရျခင္း၊ ရထားမမီွလိုက္ျခင္းမ်ိဳးမ်ားေၾကာင့္ အဆင္မေျပမႈမ်ား ရွိခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ျမန္မာျပည္သည္ တစ္စထက္တစ္စ ပ်က္စီးယိုယြင္းစျပဳသည့္ အခ်ိန္ကာလလည္း ျဖစ္သည္။ စာသင္ခ်ိန္မ်ား ေရႊ႕ေပးရျခင္း၊ ဖ်က္ေပးရျခင္းမ်ိဳးလည္း မၾကာခဏ ၾကံဳေတြ႕ခဲ့ရသည္။ သူမႏွင့္ ေက်ာင္းတြင္ရွိသည့္ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ “ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလို ျဖစ္ေနရတာလဲ” ဟူသည့္ ေမးခြန္းမ်ား ေမးတတ္လာခဲ့ၾကသည္။
စင္သီယာေမာင္သည္ ႏိုင္ငံေရးကို စိတ္ဝင္စားခဲ့သူ တစ္ေယာက္မဟုတ္ေပ။ သို႔ေသာ္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ႏွင့္ စကားေျပာျခင္း၊ အစိုးရ၏ လုပ္ရပ္မမွန္မႈေတြကို ေျပာရျခင္းကို အတန္းထက္ပို၍ စိတ္ဝင္စားခဲ့သည္။ ေက်ာင္းတြင္ ပ်င္းသည့္အခါ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ျခင္း၊ ဝါရင့္ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား၏ အေတြ႕ၾကံဳႏွင့္ ယွဥ္ကာ သင္ၾကားေပးမႈမ်ား၊ တိက်ေသခ်ာေသာ အခ်က္အလက္ အကိုးအကားမ်ားျဖင့္ သင္ၾကားေပးမႈကို ႏွစ္သက္ သေဘာက်ခဲ့သူလည္းျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းတက္ေနခ်ိန္ကာလတြင္ ျမစ္ၾကီးနား၊ ပ်ဥ္းမနား၊ ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚျမိဳ႕ျဖစ္သည့္ ေျမာင္းျမ ျမိဳ႕မ်ားသို႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ႏွင့္ လိုက္၍ လည္ပတ္သြားေရာက္ခဲ့သည္။
ေဆးတကၠသိုလ္ ေနာက္ဆံုး ႏွစ္တြင္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ခြဲခြာရမည္ကို ဝမ္းနည္းစိတ္မေကာင္းျဖစ္ခဲ့ျပီး၊ အလုပ္သင္ဆရာဝန္ကာလ ျပီးပါက မေရရာလွသည့္ အနာဂတ္တြင္ အစိုးရအလုပ္သမားျဖစ္မည္လား၊ သမဝါယမ ေဆးခန္းထိုင္၍ ေဆးဝါမ်ား ေရာင္းရမည္လားဟူ၍ ေသခ်ာစြာ မေျပာႏိုင္ခဲ့ေပ။ အမ်ားႏွင့္အတူ သူသည္ ေနာက္ဆံုးနွစ္အပိုင္း (ခ)စာေမးပြဲကို ေအာင္ျမင္စြာ ေျဖဆိုႏိုင္ခဲ့သည္။
အလုပ္သင္ဆရာဝန္ ဘဝ ႏွင့္ ဆရာဝန္ဘဝ။
ေဆးေက်ာင္းအျပီးတြင္ ေမာ္လျမိဳင္ ေဆးရံုၾကီးတြင္ အလုပ္သင္ဆရာဝန္အျဖစ္ သင္တန္းဆင္းခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ဆရာဝန္မ်ား ႏွင့္ ေဆးရံုသို႔လာေရာက္ကုသၾကသည့္ လူနာမ်ား၏ ဘဝကို ပထမဆံုးအၾကိမ္ သိျမင္လာခဲ့သည္။ ဆရာဝန္၊ ဆရာမ မ်ားသည္ စားဝတ္ေနေရးအတြက္ အျပင္ေဆးခန္းမ်ားတြင္ ဝင္ေငြရေအာင္ လံုးပန္းခဲ့ၾကရသည့္အတြက္ ေဆးရံုတြင္ အခ်ိန္ျပည့္ဝေအာင္ မေပးႏိုင္ခဲ့ျခင္းကို ေတြ႕ရွိခဲ့သည္။ စီးပြားေရးအဆင္ေျပရန္ လံုးပန္းေနၾကရသည့္အတြက္ ျပဳစုကုသရာတြင္ တာဝန္ခ်ိဳ႕ယြင္းမႈမ်ားျမင္ခဲ့ရသလို၊ တက္ေရာက္ၾကသည့္ လူနာမ်ားသည္လည္း ေဆးဝါးဝယ္ယူရန္ ေငြေၾကးအခက္အခဲမ်ားေတြ႕ၾကရသျဖင့္ ဆက္လက္ ေဆးမကုသ ႏိုင္ျခင္းမ်ား ေတြ႕ၾကံဳခဲ့သည္။ လူနာတခ်ိဳ႕သည္ ေငြေၾကး စုေဆာင္းေနရသည့္အတြက္၊ ေဆးရံုသို႔တက္ေရာက္ခ်ိန္တြင္ ေနာက္က်မွ ေရာက္ရွိလာၾကျခင္းေၾကာင့္ မေသဆံုးသင့္ဘဲ ေသဆံုးၾကရသည္ကို သူေတြ႕ခဲ့ရသည္။
အလုပ္သင္ ဆရာဝန္ဘဝ အျပီးတြင္ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ျဖစ္လာသည့္အခါတြင္ သူမသည္ အစိုးရဝန္ထမ္းလက္ေထာက္ဆရာဝန္ ေလွ်ာက္ထားျခင္းမရွိဘဲ၊ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းမ်ားရွိရာ ပုသိမ္ျမိဳ႕သို႔ သြားေရာက္ခဲ့သည္။ ပုသိမ္ျမိဳ႕တြင္ “ပတၱား” အမည္ႏွင့္ ပုဂၢလိက သားဖြားေဆးခန္းတစ္ခုကို အေဒၚဝမ္းကြဲမွ ဖြင့္လွစ္ထားသည္။ထိုေဆးခန္းတြင္ တစ္ႏွစ္ခြဲတိုင္ေအာင္ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္အျဖစ္ တာဝန္ယူေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့သည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ မဆလ အစိုးရ၏ ေငြစကၠဴတခ်ိဳ႕ကို တရားမဝင္ေၾကညာခဲ့မႈေၾကာင့္ ေက်ာင္းသား လႈပ္ရွားမႈေတြ တကၠသိုလ္ အသီးသီးတြင္ ျပဳလုပ္ခဲ့မႈေၾကာင့္၊ တိုင္းျပည္မျငိမ္သက္မႈမ်ား ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေမာ္လျမိဳင္ျမိဳ႕တြင္ ေနထိုင္က်န္ရစ္ခဲ့သည့္ မိဘမ်ား၏ က်န္းမာေရးအေျခအေနမေကာင္းသျဖင့္ ကရင္ျပည္နယ္ (သို႔) မြန္ျပည္နယ္ တစ္ေနရာတြင္ ေဆးခန္းဖြင့္ရန္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့သည္။ ၁၉၈၇ ခုႏွစ္တြင္ သူသည္ေမာ္လျမိဳင္ျမိဳ႕သို႔ ျပန္ေရာက္ခဲ့ျပီး၊ မိခင္ျဖစ္သူသည္ ေမာ္လျမိဳင္ျမိဳ႕တြင္ ဆံုးပါးသြားခဲ့သည္။ မိခင္ကြယ္လြန္ျပီးေနာက္တြင္ သူငယ္ခ်င္း၏ အကူအညီျဖင့္ အိႏၵဴေက်းရြာ တြင္ ကိုယ္ပိုင္ ေဆးခန္းေလးတစ္ခု ဖြင့္၍ သူမ၏ ဘဝကို ရပ္တည္ခဲ့သည္။
အိႏၵဴေက်းရြာ သည္ ရြာၾကီးတရြာျဖစ္ျပီး၊ လူဦးေရ ႏွစ္ေသာင္းဝန္းက်င္ ေနထိုင္ၾကေသာ ရြာတစ္ခုျဖစ္သည္။ ကရင္လူမ်ိဳးမ်ား၊ မြန္လူမ်ိဳးမ်ား၊ ပအို႔ဝ္ လူမ်ိဳးမ်ား ေနထိုင္ၾကျပီး၊ ကရင္လူမ်ိဳးအမ်ားစုသည္ လယ္ယာ၊ မြန္လူမ်ိဳးမ်ားသည္ ထန္းတက္၊ ထန္လ်က္ခ်က္၊ ေပါက္ေပါက္ဆုပ္လုပ္ျခင္း၊ ပအို႔ဝ္လူမ်ိဳးတို႔သည္ ရက္ကန္းရက္ျပီး အသက္ေမြးမႈျပဳၾကသည္။ ရြာတြင္ ေဆးရံုတစ္ရံု ရွိျပီး၊ သူနာျပဳဆရာမ တစ္ေယာက္ရွိ၍ ဆရာဝန္မရွိေပ။ ဆရာဝန္မရွိသည့္အတြက္ က်န္းမာေရး၊ ကာကြယ္ေရး၊ ကုသေရးမ်ား လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ျခင္း မရွိခဲ့ေပး။ ေက်းရြာလူထုသည္ အျပင္ေဆးခန္းမ်ားကို အားကိုးေနထိုင္ခဲ့ၾကသည္။
၈၈၈၈ လူထု ဒီမိုကေရစီ အေရးေတာ္ပံုကာလ။
၁၃၅၀ ျပည္ႏွစ္တြင္ ျပည္သူ႕ဒီမိုကေရစီ အေရးေတာ္ပံုၾကီး ျဖစ္ေပၚလာခ်ိန္တြင္၊ အိႏၵဴေက်းရြာမွ ဘားအံ၊ ေမာ္လျမိဳင္၊ ရန္ကုန္စသည့္ တကၠသိုလ္အသီးသီးတြင္ တက္ေရာက္ေနၾကသည့္ ေက်ာင္သူေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ရြာသို႔ ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာၾကျပီး၊ ဒီမိုကေရစီေရး ေတာင္းဆို ခ်ီတက္ဆႏၵျပမႈမ်ား၊ သပိတ္စခန္းမ်ား ဖြင့္လွစ္ခဲ့သည္။
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘဝမွ ဆရာဝန္ျဖစ္လာခဲ့တာ မၾကာလွေသးသည့္ ေဒါက္တာစင္သီယာေမာင္သည္ ရြာမွ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ေပါင္းကာ သပိတ္စခန္းဖြင့္ကာ ဒီမိုကေရစီေရးအတြက္ တက္တက္ၾကြၾကြပါဝင္လႈပ္ရွားခဲ့သည္။
စစ္တပ္သည္ လူထုဒီမိုကေရစီ အေရးေတာ္ပံုၾကီးကို လက္နက္ျဖင့္ ရက္ရက္စက္စက္ ပစ္ခတ္ႏွိမ္နင္းခဲ့ကာ၊ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ၁၈ရက္ေန႔တြင္ တိုင္းျပည္အာဏာကို သိမ္းယူခဲ့ျပီး၊ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို တည္ေထာင္ခဲ့သည္။ ဒီမိုကေရစီ တိုက္ပြဲကို ဆက္လက္ ဆင္ႏႊဲျပီး၊ စစ္အာဏာရွင္စံနစ္ကို ေခ်မႈန္းဖယ္ရွားခ်င္ၾကသည့္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ား ႏွင့္ လူငယ္မ်ားသည္၊ နယ္စပ္ေဒသ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး အင္အားစုမ်ားရွိရာသို႔ အစုလိုက္ အျပံဳလိုက္ ထြက္ခြာခဲ့ခ်ိန္တြင္၊ ေဒါက္တာစင္သီယာေမာင္ တစ္ေယာက္လည္း လိုက္ပါသြားခဲ့သည္။
ေတာ္လွန္ေရး ခရီးအစ။
ေဒါက္တာစင္သီယာေမာင္သည္ နယ္စပ္ေဒသခရီး လမ္းပန္းအေျခအေနႏွင့္ နယ္စပ္ေဒသ တုိင္းရင္းသား လက္နက္ကုိင္အင္အားစုမ်ား၏ အေျခအေနကုိ သိမထားခဲ့ေသာ္လည္း၊ ဆံုးျဖတ္ခ်က္အတုိင္း စက္တင္ဘာလ (၂၂) ရက္ နံနက္ (၄) နာရီတြင္ ေျခလ်င္ခရီးထြက္ဖို႔ စီစဥ္ခဲ့ၾကသည္။ အိႏၵဴရြာမွ သူမႏွင့္အတူ လုိက္ပါမည့္ လူငယ္တေယာက္အိမ္တြင္ (၂၁) ရက္ေန႔ည (၉) နာရီေလာက္ ကတည္းက သြားအိပ္ခဲ့ၾကသည္္။ အစီအစဥ္အတုိင္း ေနာက္ တေန႔နံနက္ (၄) နာရီတြင္ အိႏၵဴရြာမွေနၿပီးေျခလ်င္ခရီး စတင္ ထြက္ခြာခဲ့ၾကသည္္။ သူမအပါအဝင္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္း သားႏွစ္ေယာက္ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသား ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ အဖဲြ႕ ဝင္ (၁၄) ေယာက္ျဖစ္သည္။
သူမတို႔ (၁၄) ေယာက္သည္ အမ်ားအားျဖင့္ ညဘက္အခ်ိန္တြင္သာ ခရီးသြားခဲ့ၾကၿပီး၊ ေန႔ဘက္အခ်ိန္မ်ားတြင္ ဇရပ္၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း သို႔မဟုတ္ အိမ္တစ္အိမ္တြင္ အနားယူခဲ့ၾကကာ ခရီးဆက္ခဲ့ၾကသည္။ ညဘက္အခ်ိန္တြင္ ခရီးစမ္းတဝါးဝါးသြားခဲ့ရသည့္အတြက္ လမ္းတြင္ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့သည့္ ေက်းရြာမ်ား၏ အမည္ကုိ မမွတ္မိခဲ့ေပ။ သူတို႔အဖြဲ႕သည္ ေကအန္ယူ တပ္မဟာ (၂) နယ္ေျမထဲမွာရွိသည့္ ‘သိကၡာရ’ (သိကၠာယ) ဆုိသည့္ ေက်းရြာသို႔ ေဘးမသီ ရန္မခပဲ ေရာက္ရွိသြားခဲ့ၾကသည္။ သိကၡာရရြာသည္ နယ္စပ္ေဒသတြင္ ႐ွိသည့္ ရြာတစ္ရြာျဖစ္သည္။ ထိုရြာတြင္ သူမတို႕အားလံုး ကုိ ေကအန္ယူလူႀကီးတေယာက္၏ ေနအိမ္တြင္ ေနရာခ်ထားေပးခဲ့သည္။ တပတ္အေက်ာ္တြင္ သူတို႔အဖြဲ႕ကို သက္ဆုိင္ရာ တာဝန္ရွိသည့္ ေကအန္ယူလူၾကီးမ်ားမွ ဘယ္စခန္း ကုိ ဆက္လက္သြားေရာက္လိုသလဲဟု ေမးျမန္းခဲ့သည္။ သူတို႔ အားလံုး စဥ္းစားၾကသည့္ အခါတြင္ (၁၄) မွ အမ်ားစုသည္ ဘားအံမွ လာၾကသည့္သူေတြျဖစ္သည့္အတုိင္း ဘားအံျမိဳ႕မွ အသိမ်ားေနထိုင္ၾကသည့္ ‘ဝမ္ခ’ စခန္းသို႔ သြားဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကသည္။ ေကအန္ယူမွ သူ၏ အဖြဲ႕သြားေရာက္လိုသည့္ ဝမ္ခစခန္းကို လုိက္ပါပို႔ေဆာင္ေပးခဲ့သည္။ ဝမ္ခေရာက္သည့္အခ်ိန္တြင္ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ စတင္တည္ေထာင္ၿပီးခ်ိန္ျဖစ္သည့္အတြက္ တခ်ိဳ႕သည္ ABSDF ႏွင့္ ပူးေပါင္းခဲ့ၿပီး၊ တခ်ိဳ႕မွာ ေကအန္ယူ ႏွင့္ ပူးေပါင္းခဲ့ၾကသည္။
ေဒါက္တာစင္သီယာေမာင္သည္ စထြက္ခဲ့စဥ္ကကတည္းက နယ္စပ္ေရာက္လွ်င္ ဘာဆက္လုပ္မည္ကို ျပင္ဆင္ထားခဲ့သူ မဟုတ္ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ မည္သည့္အဖြဲ႕အစည္းႏွင့္မွ် ပူးေပါင္းျခင္း မရွိခဲ့ေပ။ သို႔ေသာ္ ေကအန္ယူမွ ေက်ာင္းသား အဖဲြ႕တာဝန္ခံတေယာက္ ႏွင့္ ဆက္သြယ္ေပးခဲ့သည္။ ေက်ာင္းသားတာဝန္ခံမွ သူမ၏ ဆရာဝန္ပညာရပ္အား ေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ အသံုးျပဳေပးရန္ ႏွင့္ ႏိုင္ငံျခား ဆက္ဆံေရး ကိစၥမ်ားတြင္ အကူအညီေပးရန္ ေတာင္းဆိုခဲ့သည္။ သူမသည္လည္း သေဘာတူ ကူညီေဆာင္ရြက္ခဲ့ၿပီး ေဆးဝါးဘက္ပုိင္းတြင္ အနည္းအပါး ကူညီေဆာင္ရြက္ခဲ့ရာမွ လုပ္ငန္းမ်ားႏွင့္ ထိေတြ႕ဆက္စပ္မႈမ်ား ရွိလာခဲ့သည္။ နယ္စပ္ေဒသ ေက်ာင္းသားစခန္းမ်ားအတြက္ ေဆးဝါးရိကၡာေထာက္ပံ့ဖို႔ ေဆာင္ရြက္ရာတြင္ ထိုင္းႏိုင္ငံရွိ NGO အဖြဲ႕ေသးမ်ား ႏွင့္ ဆက္သြယ္မႈ ရရွိခဲ့သည္။
စင္သီယာေမာင္သည္ ေဆးဝါးရိကၡာရရွိေရးအတြက္သာ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ေက်ာင္းသားမ်ား နာဖ်ားမက်န္းရွိလာသည့္ အခါ ေက်ာင္းသားလူနာတခ်ိဳ႕ကို မဲေဆာက္ေဆး႐ံုသို႔ ပို႔ရမည့္အေျခအေနမ်ိဳး ၾကံဳေတြ႕ခဲ့ရသည္။ မဲေဆာက္ ေဆး႐ံုႏွင့္ အဆက္အသြယ္ရေစရန္ ခရစ္ယာန္ဘုရားေက်ာင္းမ်ား၏ အကူအညီကို ရယူခဲ့ရသည္။ သို႔ေသာ္ ေက်ာင္းသားတပ္မ်ား ႏွင့္ စစ္အစိုးရတို႔၏ တပ္မ်ားသည္ တိုက္ပြဲျပင္းထန္စြာ မျဖစ္ေသးေသာ အခ်ိန္ျဖစ္သည့္အတြက္၊ ေက်ာင္းသားမ်ား ထိခိုက္ဒဏ္ရာ နည္းခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ စင္သီယာေမာင္သည္ သာမန္ထိခိုက္ဒဏ္ရာအနည္းအပါးရွိေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားကိုသာ ကုသေပးခဲ့ရသည္။
ေနာက္ပိုင္းတြင္ ေကအန္ယူ တပ္မ်ား ႏွင့္ ေက်ာင္းသား တပ္မ်ား သည္ စစ္အစုိးရတပ္မ်ား၏ တိုက္ခိုက္မႈမ်ားကို ပိုမိုျပင္းထန္စြာ တိုက္ခိုက္ခံခဲ့ရသည္။ “ဝမ္ခ” တိုက္ပြဲတြင္ အျပင္းအထန္တိုက္ခိုက္မႈမ်ားေၾကာင့္ ဒဏ္ရာရလာသည့္ လူနာမ်ားကို အေရးေပၚကုသရန္ ႏွင့္ ABSDF အဖြဲ႕ဝင္ျဖစ္ၾကသည့္ အသက္ငယ္ရြယ္သည့္ ကေလးငယ္မ်ားကို တိုက္ပြဲမ်ားတြင္ ပါဝင္တိုက္ခိုက္မႈမျပဳရန္ စင္သီယာေမာင္မွ ေနရာေပးရန္ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရသည္။
မယ္ေတာ္ေဆးခန္း၏ အစ ။
လုိအပ္လာသည့္အေျခအေနအရ ေဆးဝါးရရွိေရး၊ အေရးႀကီး လူနာမ်ားကုိ မဲေဆာက္ေဆး႐ုံႀကီးသို႕ အလြယ္တကူ လႊဲေျပာင္း ႏုိင္ေရးႏွင့္ ေက်ာင္းသားတပ္မ်ားမွာ ေဆးတပ္သားမ်ား လုိအပ္လာသည့္အတြက္ ေဆးသင္တန္းေပးရန္ မဲေဆာက္တြင္ မျဖစ္မေန ေဆးခန္းကေလးတခု ေျခကုပ္ရယူခဲ့သည္။ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလ တြင္ လူအင္အား ၆ ေယာက္ႏွင့္ ေဆးခန္းစတင္တည္ေထာင္ခဲ့သည္။ ေဆး႐ံုေဆးခန္း ၾကီးတစ္ခုျဖစ္ေအာင္ တျဖည္းျဖည္းတိုးခ်ဲ႕ တည္ေထာင္ရန္ သူ႕မတြင္ အစီအစဥ္မရွိခဲ့ေပ။
တရားဝင္ရထားသည့္ေနရာမဟုတ္သည့္အတြက္ မည္သူ႕ကိုမွ် အသိေပးအေၾကာင္းၾကားခဲ့ျခင္းမရွိဘဲ ေဆးခန္းေလးကို စတင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ လူအင္အားနဲေသာ္လည္း ကူညီပံ့ပိုုးမႈမ်ားစြာ ရရွိခဲ့သည္။ ABSDF မွ ဆရာဝန္တခ်ိဳ႕သည္လည္း လူနာကုသေပးျခင္း၊ ေဆးသင္တန္းေပးျခင္းမ်ားတြင္ ပါဝင္ခဲ့ၾကသည္။ ေကာ့ကရိတ္၊ ဒူးပလာ၊ ဘားအံ စသည့္ ABSDF စခန္းေခါင္းေဆာင္မ်ား အေနႏွင့္ တပ္ဖြဲ႕ဝင္လူနာမ်ား လိုက္ပို႔ရင္း၊ လာၾကည့္ရင္း ႏွင့္ ကူညီပံ့ပိုးမႈမ်ားကို ရ႐ွိခဲ့သည္။ စင္သီယာေမာင္ မည္သို႔ပင္ တုိးတုိးတိတ္တိတ္လုပ္ခဲ့ေသာ္လည္း ေဆးခန္းရွိေနသည္ဆိုသည္ကုိ တစထက္တစ သိ႐ွိလာၾကသည္။
အထူးသျဖင့္ ထုိင္းႏုိင္ငံထဲတြင္ အလုပ္လာလုပ္ေနၾကသည့္ အလုပ္သမားမ်ား သိလာသည့္အခ်ိန္တြင္၊ စက္႐ံုအလုပ္႐ံုမ်ားတြင္ ထိခုိက္ဒဏ္ရာရလာသည့္လူနာမ်ဳိး၊ ငွက္ဖ်ားေရာဂါ ခံစား ေနရသည့္ လူနာမ်ဳိးေတြကုိပါ ကုသေပးႏုိင္ေရးအတြက္ တစ္ပါတ္ ႏွစ္ရက္ နံနက္ပုိင္းအခ်ိန္မ်ားတြင္ စတင္ကုသေပးခဲ့သည္။ ေနာက္ပုိင္းတြင္ အမ်ဳိးသမီးအလုပ္သမားမ်ားပါ ေရာက္လာသည့္အခ်ိန္တြင္ ကုိယ္ဝန္ေဆာင္ေစာင့္ေရွာက္မႈ၊ သားဖြားမႈႏွင့္ ကေလးက်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္ကုသမႈမ်ားပါ လုပ္ေဆာင္ေပးခဲ့ရသည္။
ေဒါက္တာစင္သီယာေမာင္သည္ ေအာက္ပါဆုမ်ားစြာကို သူ၏ ေဆးခန္းတြင္ လႈမႈကူညီေရးအလုပ္မ်ားေၾကာင့္ ရ႐ွိခဲ့သည္။
1. ၂၀၀၈ Catalonia International Prize along with Daw Aung San Suu Kyi
2. ၂၀၀၇ Asia Democracy and Human Rights Award (Taiwan Foundation for Democracy)
3. ၂၀၀၇ World’s Children’s Prize for the Rights of the Child Honorary Award (Children’s World Association, Sweden)
4. ၂၀၀၅ 1,000 Women Nobel Peace Prize Nomination (Global)
5. ၂၀၀၅ Unsung Heroes of Compassion Award (The Dalai Lama and Wisdom in Action, USA)
6. ၂၀၀၅ The Eighth Global Concern for Human Life Award (Chou-Ta Kuan Foundation, Taiwan)
7. ၂၀၀၅ Included in Time Magazine’s November Article on 18 Global Health Heroes
8. ၂၀၀၂ Ramon Magsaysay Award for Community Leadership (Philippines)
9. ၂၀၀၁ Foundation for Human Rights in Asia Special Award (Japan)
10. ၂၀၀၁ Van Hueven Goedhart Award (Netherlands)
11. ၁၉၉၉ Jonathan Mann Health and Human Rights Award (USA)
12. ၁၉၉၉ American Women's Medical Association President's Award (USA)
13. ၁၉၉၉ John Humphries Freedom Award (Canada)
(စိုးေနလင္း ၏ ေဒါက္တာ စင္သီယာေမာင္ သို႔မဟုတ္ အရိပ္ေကာင္းေသာ သစ္တစ္ပင္စာအုပ္မွ ျပန္လည္ေဖၚျပျဖင္း ျဖစ္ပါသည္)။
သူမသည္ အေရွ႕ေတာင္ အာရွ ေရမြန္ မာဂါေဆးေဆး (Southeast Asia’s Ramon Magsaysay Award) ဆုကို ၊ လူမႈကူညီေရးမ်ားအတြက္ ေခါင္းေဆာင္မႈ ျပဳလုပ္ႏိုင္သည့္ အတြက္ ခ်ီးျမႇင့္ခဲ့သည္။ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္ Time Magazine ၏ အာ႐ွႏိုင္ငံ အာဇာနည္မ်ား စာရင္းတြင္လည္း အမည္ေရြးခံခဲ့ရသည္။
သူမသည္ ႏိုင္ငံတကာမွ ဆုေပါင္း ၁၃ခုတိုင္ေအာင္ ခ်ီးျမွင့္ခံခဲ့ရသည္။ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္တြင္ Jonathan Mann Award ကို ပထမဦးဆံုး လက္ခံရရွိေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးျဖစ္ျပီး၊ ထိုဆုသည္ အေမရိကား ႏိုင္ငံ ႏွင့္ ဆြစ္ဇာလန္ ႏိုင္ငံ ေဆးဝါး အဖြဲ႕အစည္းမ်ားမွ ပူးေပါင္း ခ်ီးျမွင့္ေသာ ဆုျဖစ္သည္။
ငယ္စဥ္ဘဝ။
ေဒါက္တာ စင္သီယာေမာင္ကို ၁၉၅၉ ၊ ဒီဇင္ဘာလ ၆ရက္ေန႔တြင္ မိခင္ နမ့္လွၾကည္ ႏွင့္ ဖခင္ မန္းၿငိမ္းေမာင္ တို႔မွ အင္းစိန္ေဆးရံု တြင္ေမြးဖြားခဲ့သည္။ မိဘမ်ားသည္ ဧရာဝတီတိုင္း ပုသိမ္ခရိုင္ က်ံဳေပ်ာ္ျမိဳ႕ ဇာတိဝင္မ်ားျဖစ္သည္။ စင္သီယာေမာင္တြင္ ညီအကိုေမာင္ႏွမ (၇) ေယာက္ရွိသည္။ သူသည္ တတိယေျမာက္ သမီးျဖစ္ျပီး၊ အမ သံုးေယာက္၊ ေမာင္ငယ္ ၃ေယာက္ ရွိသည္။ အမွန္တြင္ သားသမီ (၈) ေယာက္ရွိေသာ္လည္း၊ မိခင္ နမ့္လွၾကည္ ႏွင့္ ဖခင္ မန္းၿငိမ္းေမာင္ တို႔မွ ေမြးဖြားခဲ့သည့္ သားဦးေယာက်ၤားေလးသည္ ေမြးျပီးစအခ်ိန္တြင္ ခ်က္ၾကိဳးျဖတ္သည့္ ဝါးႏွီးစမွာ မသန္႔စင္ သျဖင့္ ပိုးဝင္ျပီး ေသဆံုးခဲ့သည္။ ေမာင္ႏွမမ်ား၏ နာမည္မ်ားမွာ နန္႔လားရွာ၊ နန္႔ဖန္းဃီွ၊ စင္သီယာေမာင္၊ နန္႔ရွာထူးေဝၚ၊ စလံု႔ေမ၊ ေဒါက္တာ ရွီး႐ိွဳ၊ စေစးမံ တို႔ျဖစ္ၾကသည္။
သူသည္ ေမာ္လျမိဳင္ျမိဳ႕ အထက(၄) တြင္ သူငယ္တန္း မွစ၍ ပညာသင္ယူခဲ့သည္။ ဖခင္သည္ ေက်းလက္က်န္းမာေရးမႈးျဖစ္သည့္ အတြက္ တာဝန္က်ရာ ေက်းရြာမ်ားတြင္ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္ ကုသရန္ ခရီးထြက္ရသျဖင့္၊ သူ႕ကို မိခင္ျဖစ္သူကသာ အိမ္တြင္ ၾကည့္႐ႈေစာင့္ေရွာက္ခဲ့သည္။ သူ၏ မိသားစုတြင္ အိမ္ပိုင္မရွိခဲ့သျဖင့္ မၾကာခဏ အိမ္ေျပာင္းေရႊ႕ၾကရသည္။ ၇ တန္း သို႔ ၈ တန္း တက္ေရာက္ေနေသာ ကာလမ်ားတြင္ မဆလ အစိုးရမွ ျပည္သူပိုင္သိမ္းထားေသာ ေက်ာင္း ႏွင့္ သာသနာ ေျမေနရာမ်ား အစား လယ္ေျမမ်ား ျပန္လည္ခ်ေပးခဲ့သည့္အတြက္၊ မန္းျငိမ္ေမာင္သည္ လယ္ေျမထဲတြင္ အိမ္ယာတစ္ေနရာစာ ရရွိခဲ့သည္။ သစ္တိုင္၊ ပ်ဥ္ခင္း၊ က်ဳဳထရံကာ၊ အင္ဖက္မိုးထားေသာ အိမ္ကေလးတြင္ အိပ္ခန္းႏွစ္ခန္း၊ ဧည့္ခန္း ႏွင့္ မီးဖိုခန္းရွိေသာ အိမ္တစ္လံုး ျဖစ္လာခဲ့သည္။ စင္သီယာေမာင္သည္ ဖခင္သြားရာ ခရီးမ်ားတြင္ လိုက္ပါ၍ သူမတတ္ႏိုင္ေသာ အကူအညီမ်ား လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့ျခင္းမ်ားလည္း ရွိခဲ့သည္။ သူမ ငယ္စဥ္အခ်ိန္တြင္ ကစားခဲ့ေသာ ဖန္ခုန္၊ ထုပ္ဆီးတိုး စသည့္ ကစားနည္းမ်ားမွ၊ ဘတ္စ္ကက္ေဘာ ကစားနည္းကိုလည္း ႏွစ္သက္သေဘာက်သူ တစ္ဦးျဖစ္သည္။ ထို႔သို႔ ကစားနည္းမ်ား ကစားခဲ့ခ်ိန္သည္လည္း အိမ္၏ အဓိကအလုပ္ျဖစ္သည့္ ေရခပ္သြားခ်ိန္တြင္ ေဆာ့ကစားခဲ့ၾကသည္။ ရုပ္ရွင္ၾကည့္လွ်င္ သူမ၏ မိဘမ်ားႏွင့္ ၾကည့္ေလ့ရွိသည္။
ေဆးေက်ာင္းဘဝ ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား။
သူ႕မတြင္ အစဥ္တစိုက္ စြဲစြဲျမဲျမဲျဖစ္ရေသာ အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္း မရွိခဲ့ေသာ္လည္း၊ ေက်ာင္းတေလွ်ာက္ တက္ေရာက္ခဲ့ေသာအခ်ိန္တြင္ သိကၽြမ္းခဲ့ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားသာရွိသည္။ အထက္တန္းမ်ားေအာင္ျမင္ျပီးေနာက္ပိုင္းတြင္ ေမာ္လျမိဳင္ ေဒသေကာလိပ္တြင္ ၂ ႏွစ္တက္ေရာက္ခဲ့ျပီး၊ ရန္ကုန္ေဆးတကၠသိုလ္ သို႔ တက္ေရာက္ခဲ့ခ်ိန္တြင္၊ နယ္မွ တက္ေရာက္ၾကေသာ အေဆာင္ေက်ာင္းသားအုပ္စုမ်ားႏွင့္ ေနထိုင္ခဲ့သည္။
၁၉၈၀ ခုႏွစ္ ရန္ကုန္ေဆးတကၠသိုလ္သို႔ တက္ေရာက္ႏိုင္ျခင္းသည္၊ ေမာ္လျမိဳင္ ေကာလိပ္ ၂ ႏွစ္ တက္ေရာက္ခဲ့သည့္ ရမွတ္ ႏွင့္ ဆယ္တန္း ရမွတ္ တို႔ ေပါင္းကာ ပ်မ္းမွ်သတ္မွတ္ခ်က္အရ ေဆးတကၠသိုလ္သို႔ ဝင္ေရာက္ခြင့္ရရွိခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ သူသည္ သီတာေဆာင္တြင္ ေနထိုင္ခဲ့ျပီး၊ ႏွစ္စဥ္ ေဘာ္ဒါေဆာင္ အခန္းေျပာင္းခဲ့ရသည့္အတြက္ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ သူငယ္ခ်င္းဟူ၍ မရွိခဲ့ေပ။ အေဆာင္တြင္ ေနထိုင္ခ်ိန္တြင္၊ မနက္မိုးလင္းသည့္ အခ်ိန္တြင္ ေရခ်ိဳးရန္ ေရမရွိျခင္း၊ ေျမာက္ဥကၠလာေဆးေက်ာင္းတြင္ ေက်ာင္းတက္ရသည့္အခ်ိန္တြင္ အေဆာင္သို႔ျပန္ရန္ ဘူတာရံုသို႔ အေျပးအလႊားေျပးရျခင္း၊ ရထားမမီွလိုက္ျခင္းမ်ိဳးမ်ားေၾကာင့္ အဆင္မေျပမႈမ်ား ရွိခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ျမန္မာျပည္သည္ တစ္စထက္တစ္စ ပ်က္စီးယိုယြင္းစျပဳသည့္ အခ်ိန္ကာလလည္း ျဖစ္သည္။ စာသင္ခ်ိန္မ်ား ေရႊ႕ေပးရျခင္း၊ ဖ်က္ေပးရျခင္းမ်ိဳးလည္း မၾကာခဏ ၾကံဳေတြ႕ခဲ့ရသည္။ သူမႏွင့္ ေက်ာင္းတြင္ရွိသည့္ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ “ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလို ျဖစ္ေနရတာလဲ” ဟူသည့္ ေမးခြန္းမ်ား ေမးတတ္လာခဲ့ၾကသည္။
စင္သီယာေမာင္သည္ ႏိုင္ငံေရးကို စိတ္ဝင္စားခဲ့သူ တစ္ေယာက္မဟုတ္ေပ။ သို႔ေသာ္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ႏွင့္ စကားေျပာျခင္း၊ အစိုးရ၏ လုပ္ရပ္မမွန္မႈေတြကို ေျပာရျခင္းကို အတန္းထက္ပို၍ စိတ္ဝင္စားခဲ့သည္။ ေက်ာင္းတြင္ ပ်င္းသည့္အခါ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ျခင္း၊ ဝါရင့္ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား၏ အေတြ႕ၾကံဳႏွင့္ ယွဥ္ကာ သင္ၾကားေပးမႈမ်ား၊ တိက်ေသခ်ာေသာ အခ်က္အလက္ အကိုးအကားမ်ားျဖင့္ သင္ၾကားေပးမႈကို ႏွစ္သက္ သေဘာက်ခဲ့သူလည္းျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းတက္ေနခ်ိန္ကာလတြင္ ျမစ္ၾကီးနား၊ ပ်ဥ္းမနား၊ ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚျမိဳ႕ျဖစ္သည့္ ေျမာင္းျမ ျမိဳ႕မ်ားသို႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ႏွင့္ လိုက္၍ လည္ပတ္သြားေရာက္ခဲ့သည္။
ေဆးတကၠသိုလ္ ေနာက္ဆံုး ႏွစ္တြင္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ခြဲခြာရမည္ကို ဝမ္းနည္းစိတ္မေကာင္းျဖစ္ခဲ့ျပီး၊ အလုပ္သင္ဆရာဝန္ကာလ ျပီးပါက မေရရာလွသည့္ အနာဂတ္တြင္ အစိုးရအလုပ္သမားျဖစ္မည္လား၊ သမဝါယမ ေဆးခန္းထိုင္၍ ေဆးဝါမ်ား ေရာင္းရမည္လားဟူ၍ ေသခ်ာစြာ မေျပာႏိုင္ခဲ့ေပ။ အမ်ားႏွင့္အတူ သူသည္ ေနာက္ဆံုးနွစ္အပိုင္း (ခ)စာေမးပြဲကို ေအာင္ျမင္စြာ ေျဖဆိုႏိုင္ခဲ့သည္။
အလုပ္သင္ဆရာဝန္ ဘဝ ႏွင့္ ဆရာဝန္ဘဝ။
ေဆးေက်ာင္းအျပီးတြင္ ေမာ္လျမိဳင္ ေဆးရံုၾကီးတြင္ အလုပ္သင္ဆရာဝန္အျဖစ္ သင္တန္းဆင္းခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ဆရာဝန္မ်ား ႏွင့္ ေဆးရံုသို႔လာေရာက္ကုသၾကသည့္ လူနာမ်ား၏ ဘဝကို ပထမဆံုးအၾကိမ္ သိျမင္လာခဲ့သည္။ ဆရာဝန္၊ ဆရာမ မ်ားသည္ စားဝတ္ေနေရးအတြက္ အျပင္ေဆးခန္းမ်ားတြင္ ဝင္ေငြရေအာင္ လံုးပန္းခဲ့ၾကရသည့္အတြက္ ေဆးရံုတြင္ အခ်ိန္ျပည့္ဝေအာင္ မေပးႏိုင္ခဲ့ျခင္းကို ေတြ႕ရွိခဲ့သည္။ စီးပြားေရးအဆင္ေျပရန္ လံုးပန္းေနၾကရသည့္အတြက္ ျပဳစုကုသရာတြင္ တာဝန္ခ်ိဳ႕ယြင္းမႈမ်ားျမင္ခဲ့ရသလို၊ တက္ေရာက္ၾကသည့္ လူနာမ်ားသည္လည္း ေဆးဝါးဝယ္ယူရန္ ေငြေၾကးအခက္အခဲမ်ားေတြ႕ၾကရသျဖင့္ ဆက္လက္ ေဆးမကုသ ႏိုင္ျခင္းမ်ား ေတြ႕ၾကံဳခဲ့သည္။ လူနာတခ်ိဳ႕သည္ ေငြေၾကး စုေဆာင္းေနရသည့္အတြက္၊ ေဆးရံုသို႔တက္ေရာက္ခ်ိန္တြင္ ေနာက္က်မွ ေရာက္ရွိလာၾကျခင္းေၾကာင့္ မေသဆံုးသင့္ဘဲ ေသဆံုးၾကရသည္ကို သူေတြ႕ခဲ့ရသည္။
အလုပ္သင္ ဆရာဝန္ဘဝ အျပီးတြင္ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ျဖစ္လာသည့္အခါတြင္ သူမသည္ အစိုးရဝန္ထမ္းလက္ေထာက္ဆရာဝန္ ေလွ်ာက္ထားျခင္းမရွိဘဲ၊ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းမ်ားရွိရာ ပုသိမ္ျမိဳ႕သို႔ သြားေရာက္ခဲ့သည္။ ပုသိမ္ျမိဳ႕တြင္ “ပတၱား” အမည္ႏွင့္ ပုဂၢလိက သားဖြားေဆးခန္းတစ္ခုကို အေဒၚဝမ္းကြဲမွ ဖြင့္လွစ္ထားသည္။ထိုေဆးခန္းတြင္ တစ္ႏွစ္ခြဲတိုင္ေအာင္ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္အျဖစ္ တာဝန္ယူေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့သည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ မဆလ အစိုးရ၏ ေငြစကၠဴတခ်ိဳ႕ကို တရားမဝင္ေၾကညာခဲ့မႈေၾကာင့္ ေက်ာင္းသား လႈပ္ရွားမႈေတြ တကၠသိုလ္ အသီးသီးတြင္ ျပဳလုပ္ခဲ့မႈေၾကာင့္၊ တိုင္းျပည္မျငိမ္သက္မႈမ်ား ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေမာ္လျမိဳင္ျမိဳ႕တြင္ ေနထိုင္က်န္ရစ္ခဲ့သည့္ မိဘမ်ား၏ က်န္းမာေရးအေျခအေနမေကာင္းသျဖင့္ ကရင္ျပည္နယ္ (သို႔) မြန္ျပည္နယ္ တစ္ေနရာတြင္ ေဆးခန္းဖြင့္ရန္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့သည္။ ၁၉၈၇ ခုႏွစ္တြင္ သူသည္ေမာ္လျမိဳင္ျမိဳ႕သို႔ ျပန္ေရာက္ခဲ့ျပီး၊ မိခင္ျဖစ္သူသည္ ေမာ္လျမိဳင္ျမိဳ႕တြင္ ဆံုးပါးသြားခဲ့သည္။ မိခင္ကြယ္လြန္ျပီးေနာက္တြင္ သူငယ္ခ်င္း၏ အကူအညီျဖင့္ အိႏၵဴေက်းရြာ တြင္ ကိုယ္ပိုင္ ေဆးခန္းေလးတစ္ခု ဖြင့္၍ သူမ၏ ဘဝကို ရပ္တည္ခဲ့သည္။
အိႏၵဴေက်းရြာ သည္ ရြာၾကီးတရြာျဖစ္ျပီး၊ လူဦးေရ ႏွစ္ေသာင္းဝန္းက်င္ ေနထိုင္ၾကေသာ ရြာတစ္ခုျဖစ္သည္။ ကရင္လူမ်ိဳးမ်ား၊ မြန္လူမ်ိဳးမ်ား၊ ပအို႔ဝ္ လူမ်ိဳးမ်ား ေနထိုင္ၾကျပီး၊ ကရင္လူမ်ိဳးအမ်ားစုသည္ လယ္ယာ၊ မြန္လူမ်ိဳးမ်ားသည္ ထန္းတက္၊ ထန္လ်က္ခ်က္၊ ေပါက္ေပါက္ဆုပ္လုပ္ျခင္း၊ ပအို႔ဝ္လူမ်ိဳးတို႔သည္ ရက္ကန္းရက္ျပီး အသက္ေမြးမႈျပဳၾကသည္။ ရြာတြင္ ေဆးရံုတစ္ရံု ရွိျပီး၊ သူနာျပဳဆရာမ တစ္ေယာက္ရွိ၍ ဆရာဝန္မရွိေပ။ ဆရာဝန္မရွိသည့္အတြက္ က်န္းမာေရး၊ ကာကြယ္ေရး၊ ကုသေရးမ်ား လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ျခင္း မရွိခဲ့ေပး။ ေက်းရြာလူထုသည္ အျပင္ေဆးခန္းမ်ားကို အားကိုးေနထိုင္ခဲ့ၾကသည္။
၈၈၈၈ လူထု ဒီမိုကေရစီ အေရးေတာ္ပံုကာလ။
၁၃၅၀ ျပည္ႏွစ္တြင္ ျပည္သူ႕ဒီမိုကေရစီ အေရးေတာ္ပံုၾကီး ျဖစ္ေပၚလာခ်ိန္တြင္၊ အိႏၵဴေက်းရြာမွ ဘားအံ၊ ေမာ္လျမိဳင္၊ ရန္ကုန္စသည့္ တကၠသိုလ္အသီးသီးတြင္ တက္ေရာက္ေနၾကသည့္ ေက်ာင္သူေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ရြာသို႔ ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာၾကျပီး၊ ဒီမိုကေရစီေရး ေတာင္းဆို ခ်ီတက္ဆႏၵျပမႈမ်ား၊ သပိတ္စခန္းမ်ား ဖြင့္လွစ္ခဲ့သည္။
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘဝမွ ဆရာဝန္ျဖစ္လာခဲ့တာ မၾကာလွေသးသည့္ ေဒါက္တာစင္သီယာေမာင္သည္ ရြာမွ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ေပါင္းကာ သပိတ္စခန္းဖြင့္ကာ ဒီမိုကေရစီေရးအတြက္ တက္တက္ၾကြၾကြပါဝင္လႈပ္ရွားခဲ့သည္။
စစ္တပ္သည္ လူထုဒီမိုကေရစီ အေရးေတာ္ပံုၾကီးကို လက္နက္ျဖင့္ ရက္ရက္စက္စက္ ပစ္ခတ္ႏွိမ္နင္းခဲ့ကာ၊ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ၁၈ရက္ေန႔တြင္ တိုင္းျပည္အာဏာကို သိမ္းယူခဲ့ျပီး၊ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို တည္ေထာင္ခဲ့သည္။ ဒီမိုကေရစီ တိုက္ပြဲကို ဆက္လက္ ဆင္ႏႊဲျပီး၊ စစ္အာဏာရွင္စံနစ္ကို ေခ်မႈန္းဖယ္ရွားခ်င္ၾကသည့္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ား ႏွင့္ လူငယ္မ်ားသည္၊ နယ္စပ္ေဒသ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး အင္အားစုမ်ားရွိရာသို႔ အစုလိုက္ အျပံဳလိုက္ ထြက္ခြာခဲ့ခ်ိန္တြင္၊ ေဒါက္တာစင္သီယာေမာင္ တစ္ေယာက္လည္း လိုက္ပါသြားခဲ့သည္။
ေတာ္လွန္ေရး ခရီးအစ။
ေဒါက္တာစင္သီယာေမာင္သည္ နယ္စပ္ေဒသခရီး လမ္းပန္းအေျခအေနႏွင့္ နယ္စပ္ေဒသ တုိင္းရင္းသား လက္နက္ကုိင္အင္အားစုမ်ား၏ အေျခအေနကုိ သိမထားခဲ့ေသာ္လည္း၊ ဆံုးျဖတ္ခ်က္အတုိင္း စက္တင္ဘာလ (၂၂) ရက္ နံနက္ (၄) နာရီတြင္ ေျခလ်င္ခရီးထြက္ဖို႔ စီစဥ္ခဲ့ၾကသည္။ အိႏၵဴရြာမွ သူမႏွင့္အတူ လုိက္ပါမည့္ လူငယ္တေယာက္အိမ္တြင္ (၂၁) ရက္ေန႔ည (၉) နာရီေလာက္ ကတည္းက သြားအိပ္ခဲ့ၾကသည္္။ အစီအစဥ္အတုိင္း ေနာက္ တေန႔နံနက္ (၄) နာရီတြင္ အိႏၵဴရြာမွေနၿပီးေျခလ်င္ခရီး စတင္ ထြက္ခြာခဲ့ၾကသည္္။ သူမအပါအဝင္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္း သားႏွစ္ေယာက္ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသား ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ အဖဲြ႕ ဝင္ (၁၄) ေယာက္ျဖစ္သည္။
သူမတို႔ (၁၄) ေယာက္သည္ အမ်ားအားျဖင့္ ညဘက္အခ်ိန္တြင္သာ ခရီးသြားခဲ့ၾကၿပီး၊ ေန႔ဘက္အခ်ိန္မ်ားတြင္ ဇရပ္၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း သို႔မဟုတ္ အိမ္တစ္အိမ္တြင္ အနားယူခဲ့ၾကကာ ခရီးဆက္ခဲ့ၾကသည္။ ညဘက္အခ်ိန္တြင္ ခရီးစမ္းတဝါးဝါးသြားခဲ့ရသည့္အတြက္ လမ္းတြင္ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့သည့္ ေက်းရြာမ်ား၏ အမည္ကုိ မမွတ္မိခဲ့ေပ။ သူတို႔အဖြဲ႕သည္ ေကအန္ယူ တပ္မဟာ (၂) နယ္ေျမထဲမွာရွိသည့္ ‘သိကၡာရ’ (သိကၠာယ) ဆုိသည့္ ေက်းရြာသို႔ ေဘးမသီ ရန္မခပဲ ေရာက္ရွိသြားခဲ့ၾကသည္။ သိကၡာရရြာသည္ နယ္စပ္ေဒသတြင္ ႐ွိသည့္ ရြာတစ္ရြာျဖစ္သည္။ ထိုရြာတြင္ သူမတို႕အားလံုး ကုိ ေကအန္ယူလူႀကီးတေယာက္၏ ေနအိမ္တြင္ ေနရာခ်ထားေပးခဲ့သည္။ တပတ္အေက်ာ္တြင္ သူတို႔အဖြဲ႕ကို သက္ဆုိင္ရာ တာဝန္ရွိသည့္ ေကအန္ယူလူၾကီးမ်ားမွ ဘယ္စခန္း ကုိ ဆက္လက္သြားေရာက္လိုသလဲဟု ေမးျမန္းခဲ့သည္။ သူတို႔ အားလံုး စဥ္းစားၾကသည့္ အခါတြင္ (၁၄) မွ အမ်ားစုသည္ ဘားအံမွ လာၾကသည့္သူေတြျဖစ္သည့္အတုိင္း ဘားအံျမိဳ႕မွ အသိမ်ားေနထိုင္ၾကသည့္ ‘ဝမ္ခ’ စခန္းသို႔ သြားဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကသည္။ ေကအန္ယူမွ သူ၏ အဖြဲ႕သြားေရာက္လိုသည့္ ဝမ္ခစခန္းကို လုိက္ပါပို႔ေဆာင္ေပးခဲ့သည္။ ဝမ္ခေရာက္သည့္အခ်ိန္တြင္ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ စတင္တည္ေထာင္ၿပီးခ်ိန္ျဖစ္သည့္အတြက္ တခ်ိဳ႕သည္ ABSDF ႏွင့္ ပူးေပါင္းခဲ့ၿပီး၊ တခ်ိဳ႕မွာ ေကအန္ယူ ႏွင့္ ပူးေပါင္းခဲ့ၾကသည္။
ေဒါက္တာစင္သီယာေမာင္သည္ စထြက္ခဲ့စဥ္ကကတည္းက နယ္စပ္ေရာက္လွ်င္ ဘာဆက္လုပ္မည္ကို ျပင္ဆင္ထားခဲ့သူ မဟုတ္ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ မည္သည့္အဖြဲ႕အစည္းႏွင့္မွ် ပူးေပါင္းျခင္း မရွိခဲ့ေပ။ သို႔ေသာ္ ေကအန္ယူမွ ေက်ာင္းသား အဖဲြ႕တာဝန္ခံတေယာက္ ႏွင့္ ဆက္သြယ္ေပးခဲ့သည္။ ေက်ာင္းသားတာဝန္ခံမွ သူမ၏ ဆရာဝန္ပညာရပ္အား ေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ အသံုးျပဳေပးရန္ ႏွင့္ ႏိုင္ငံျခား ဆက္ဆံေရး ကိစၥမ်ားတြင္ အကူအညီေပးရန္ ေတာင္းဆိုခဲ့သည္။ သူမသည္လည္း သေဘာတူ ကူညီေဆာင္ရြက္ခဲ့ၿပီး ေဆးဝါးဘက္ပုိင္းတြင္ အနည္းအပါး ကူညီေဆာင္ရြက္ခဲ့ရာမွ လုပ္ငန္းမ်ားႏွင့္ ထိေတြ႕ဆက္စပ္မႈမ်ား ရွိလာခဲ့သည္။ နယ္စပ္ေဒသ ေက်ာင္းသားစခန္းမ်ားအတြက္ ေဆးဝါးရိကၡာေထာက္ပံ့ဖို႔ ေဆာင္ရြက္ရာတြင္ ထိုင္းႏိုင္ငံရွိ NGO အဖြဲ႕ေသးမ်ား ႏွင့္ ဆက္သြယ္မႈ ရရွိခဲ့သည္။
စင္သီယာေမာင္သည္ ေဆးဝါးရိကၡာရရွိေရးအတြက္သာ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ေက်ာင္းသားမ်ား နာဖ်ားမက်န္းရွိလာသည့္ အခါ ေက်ာင္းသားလူနာတခ်ိဳ႕ကို မဲေဆာက္ေဆး႐ံုသို႔ ပို႔ရမည့္အေျခအေနမ်ိဳး ၾကံဳေတြ႕ခဲ့ရသည္။ မဲေဆာက္ ေဆး႐ံုႏွင့္ အဆက္အသြယ္ရေစရန္ ခရစ္ယာန္ဘုရားေက်ာင္းမ်ား၏ အကူအညီကို ရယူခဲ့ရသည္။ သို႔ေသာ္ ေက်ာင္းသားတပ္မ်ား ႏွင့္ စစ္အစိုးရတို႔၏ တပ္မ်ားသည္ တိုက္ပြဲျပင္းထန္စြာ မျဖစ္ေသးေသာ အခ်ိန္ျဖစ္သည့္အတြက္၊ ေက်ာင္းသားမ်ား ထိခိုက္ဒဏ္ရာ နည္းခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ စင္သီယာေမာင္သည္ သာမန္ထိခိုက္ဒဏ္ရာအနည္းအပါးရွိေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားကိုသာ ကုသေပးခဲ့ရသည္။
ေနာက္ပိုင္းတြင္ ေကအန္ယူ တပ္မ်ား ႏွင့္ ေက်ာင္းသား တပ္မ်ား သည္ စစ္အစုိးရတပ္မ်ား၏ တိုက္ခိုက္မႈမ်ားကို ပိုမိုျပင္းထန္စြာ တိုက္ခိုက္ခံခဲ့ရသည္။ “ဝမ္ခ” တိုက္ပြဲတြင္ အျပင္းအထန္တိုက္ခိုက္မႈမ်ားေၾကာင့္ ဒဏ္ရာရလာသည့္ လူနာမ်ားကို အေရးေပၚကုသရန္ ႏွင့္ ABSDF အဖြဲ႕ဝင္ျဖစ္ၾကသည့္ အသက္ငယ္ရြယ္သည့္ ကေလးငယ္မ်ားကို တိုက္ပြဲမ်ားတြင္ ပါဝင္တိုက္ခိုက္မႈမျပဳရန္ စင္သီယာေမာင္မွ ေနရာေပးရန္ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရသည္။
မယ္ေတာ္ေဆးခန္း၏ အစ ။
လုိအပ္လာသည့္အေျခအေနအရ ေဆးဝါးရရွိေရး၊ အေရးႀကီး လူနာမ်ားကုိ မဲေဆာက္ေဆး႐ုံႀကီးသို႕ အလြယ္တကူ လႊဲေျပာင္း ႏုိင္ေရးႏွင့္ ေက်ာင္းသားတပ္မ်ားမွာ ေဆးတပ္သားမ်ား လုိအပ္လာသည့္အတြက္ ေဆးသင္တန္းေပးရန္ မဲေဆာက္တြင္ မျဖစ္မေန ေဆးခန္းကေလးတခု ေျခကုပ္ရယူခဲ့သည္။ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလ တြင္ လူအင္အား ၆ ေယာက္ႏွင့္ ေဆးခန္းစတင္တည္ေထာင္ခဲ့သည္။ ေဆး႐ံုေဆးခန္း ၾကီးတစ္ခုျဖစ္ေအာင္ တျဖည္းျဖည္းတိုးခ်ဲ႕ တည္ေထာင္ရန္ သူ႕မတြင္ အစီအစဥ္မရွိခဲ့ေပ။
တရားဝင္ရထားသည့္ေနရာမဟုတ္သည့္အတြက္ မည္သူ႕ကိုမွ် အသိေပးအေၾကာင္းၾကားခဲ့ျခင္းမရွိဘဲ ေဆးခန္းေလးကို စတင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ လူအင္အားနဲေသာ္လည္း ကူညီပံ့ပိုုးမႈမ်ားစြာ ရရွိခဲ့သည္။ ABSDF မွ ဆရာဝန္တခ်ိဳ႕သည္လည္း လူနာကုသေပးျခင္း၊ ေဆးသင္တန္းေပးျခင္းမ်ားတြင္ ပါဝင္ခဲ့ၾကသည္။ ေကာ့ကရိတ္၊ ဒူးပလာ၊ ဘားအံ စသည့္ ABSDF စခန္းေခါင္းေဆာင္မ်ား အေနႏွင့္ တပ္ဖြဲ႕ဝင္လူနာမ်ား လိုက္ပို႔ရင္း၊ လာၾကည့္ရင္း ႏွင့္ ကူညီပံ့ပိုးမႈမ်ားကို ရ႐ွိခဲ့သည္။ စင္သီယာေမာင္ မည္သို႔ပင္ တုိးတုိးတိတ္တိတ္လုပ္ခဲ့ေသာ္လည္း ေဆးခန္းရွိေနသည္ဆိုသည္ကုိ တစထက္တစ သိ႐ွိလာၾကသည္။
အထူးသျဖင့္ ထုိင္းႏုိင္ငံထဲတြင္ အလုပ္လာလုပ္ေနၾကသည့္ အလုပ္သမားမ်ား သိလာသည့္အခ်ိန္တြင္၊ စက္႐ံုအလုပ္႐ံုမ်ားတြင္ ထိခုိက္ဒဏ္ရာရလာသည့္လူနာမ်ဳိး၊ ငွက္ဖ်ားေရာဂါ ခံစား ေနရသည့္ လူနာမ်ဳိးေတြကုိပါ ကုသေပးႏုိင္ေရးအတြက္ တစ္ပါတ္ ႏွစ္ရက္ နံနက္ပုိင္းအခ်ိန္မ်ားတြင္ စတင္ကုသေပးခဲ့သည္။ ေနာက္ပုိင္းတြင္ အမ်ဳိးသမီးအလုပ္သမားမ်ားပါ ေရာက္လာသည့္အခ်ိန္တြင္ ကုိယ္ဝန္ေဆာင္ေစာင့္ေရွာက္မႈ၊ သားဖြားမႈႏွင့္ ကေလးက်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္ကုသမႈမ်ားပါ လုပ္ေဆာင္ေပးခဲ့ရသည္။
ေဒါက္တာစင္သီယာေမာင္သည္ ေအာက္ပါဆုမ်ားစြာကို သူ၏ ေဆးခန္းတြင္ လႈမႈကူညီေရးအလုပ္မ်ားေၾကာင့္ ရ႐ွိခဲ့သည္။
1. ၂၀၀၈ Catalonia International Prize along with Daw Aung San Suu Kyi
2. ၂၀၀၇ Asia Democracy and Human Rights Award (Taiwan Foundation for Democracy)
3. ၂၀၀၇ World’s Children’s Prize for the Rights of the Child Honorary Award (Children’s World Association, Sweden)
4. ၂၀၀၅ 1,000 Women Nobel Peace Prize Nomination (Global)
5. ၂၀၀၅ Unsung Heroes of Compassion Award (The Dalai Lama and Wisdom in Action, USA)
6. ၂၀၀၅ The Eighth Global Concern for Human Life Award (Chou-Ta Kuan Foundation, Taiwan)
7. ၂၀၀၅ Included in Time Magazine’s November Article on 18 Global Health Heroes
8. ၂၀၀၂ Ramon Magsaysay Award for Community Leadership (Philippines)
9. ၂၀၀၁ Foundation for Human Rights in Asia Special Award (Japan)
10. ၂၀၀၁ Van Hueven Goedhart Award (Netherlands)
11. ၁၉၉၉ Jonathan Mann Health and Human Rights Award (USA)
12. ၁၉၉၉ American Women's Medical Association President's Award (USA)
13. ၁၉၉၉ John Humphries Freedom Award (Canada)
(စိုးေနလင္း ၏ ေဒါက္တာ စင္သီယာေမာင္ သို႔မဟုတ္ အရိပ္ေကာင္းေသာ သစ္တစ္ပင္စာအုပ္မွ ျပန္လည္ေဖၚျပျဖင္း ျဖစ္ပါသည္)။
No comments:
Post a Comment