ကြၽန္မေတာ္ေတာ္ ဆာေလာင္ေနၿပီ။ ရံုးကိစၥတစ္ခုနဲ႕ အျပင္ထြက္လာရေပမယ့္ ေန႕လည္စာ စားခ်ိန္ေက်ာ္ေနေတာ့ ဗိုက္ထဲက ပိုးမ်ဳိး ရွစ္ဆယ္က ေသာင္းက်န္း ဆႏၵျပေနၾကၿပီ။
ကြၽန္မ အနီးစပ္ဆံုး ရွမ္းေခါက္ဆြဲဆိုင္ တစ္ဆိုင္ကို၀င္လိုက္တယ္။ ၿမီးရွည္ တစ္ပြဲမွာၿပီး လြယ္လြယ္ကူကူနဲ႕ ေလေကာင္းေလသန္႕ ၀င္ႏိုင္ မယ့္ ဆိုင္အ၀နားက စားပြဲငယ္မွာဘဲ ေနရာယူလိုက္မိတယ္။ ထမင္းစားခ်ိန္မို႕ ဆိုင္ထဲမွာ လူေတာ္ေတာ္က်ေနတယ္။ ကြၽန္မ အလွည္႕ ေရာက္ဖို႕ ေတာ္ေတာ္ေစာင့္ရဦးမယ္။ ဒါနဲ႕ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည္႕ ၾကည့္ေနတုန္း အမွတ္မထင္ အ၀တ္အစား စုတ္စုတ္ျပတ္ျပတ္နဲ႕ ညစ္ပတ္ ေပေရေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ ဆိုင္အ၀ကို ခ်ဥ္းကပ္လာတာ ျမင္လိုက္ရတယ္။ စုတ္ဖတ္တဲ႕ အ၀တ္အစားညစ္ေပေပနဲ႕။ အႏွစ္ႏွစ္ အလလ မေလွ်ာ္ထားတဲ႕ ဆံပင္ေတြကလည္း ေခ်းေတြနဲ႕ ဂ်ပ္ျပားႀကီးကိုျဖစ္လို႕။ မ်က္ႏွာကေရာ အတူတူဘဲ ေခ်းလက္ ေလးသစ္နဲ႕။ သူ႕ကိုယ္က ေအာက္သိုးသိုး အနံ႕ကလည္း ပတ္၀န္းက်င္မွာ ေ၀့၀ဲလို႕။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့ သူ႕မ်က္၀န္းေတြက ဆိုင္ထဲကို ေၾကာင္စီစီနဲ႕ ေမွ်ာ္ၾကည့္လို႕။ သူ႕အသြင္အျပင္က ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ ေနတာကေတာ့ အေသအျခာပါဘဲ။
သူက ဆိုင္ထဲကို ရုတ္တရက္ ဒယီးဒယိုင္နဲ႕ ၀င္ခ်လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ မသိမ္းရေသးတဲ့ စားပြဲေပၚက စားၿပီးသား အၾကြင္းအက်န္ေတြကို ဘာမေျပာ ညာမေျပာ လက္နဲ႕ လွမ္းႏွိဳက္ၿပီး သူ႕ပါးစပ္ထဲ ထိုးသြင္းၿပီး ခပ္ေအးေအးဘဲ စားေနတယ္။ သူက ဘယ္သူ႕ကိုမွ ဂရုမစိုက္ ေနဘူး။ သူ႕ပတ္၀န္းက်င္မွာ ဘယ္သူမွ မရွိေနတဲ့ ပံုစံမ်ဳိးနဲ႕ေပါ့။
ေဘးစားပြဲက စားေနတဲ႕ ကေလးမေလးေတြရဲ႕ စူးစူးရွရွ ေအာ္သံေတြထြက္လာတယ္။ စားပြဲထိုးက ခ်က္ျခင္းေရာက္လာၿပီး လက္ထဲ ေခါက္ဆြဲစားတဲ့ တစ္ခါသံုး တူတစ္ေခ်ာင္းနဲ႕ ေခ်းအထပ္ထပ္နဲ႕ သူ႕ကို လွမ္းတို႕ၿပီး အျပင္ကို ေမာင္းထုတ္တယ္။ သူက လက္ထဲက ေခါက္ဆြဲဖတ္ေတြ တန္္းလန္းနဲ႕ ထိတ္ထိတ္လန္႕လန္႕နဲ႕ ဆိုင္အျပင္ကို ေျပးထြက္သြားရွာတယ္။
ဒါေပမယ့္ မၾကာပါဘူး။ သူဆိုင္အ၀ကို ျပန္ေရာက္လာျပန္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ခုနလိုေတာ့ ဆိုင္ထဲကိုေတာ့ မ၀င္ရဲေတာ့ဘူး။ အ၀င္၀ တံခါးနားကေန တြန္႕ဆုတ္ဆုတ္နဲ႕ ဆိုင္ထဲကို လွမ္းၾကည့္ေနရွာျပန္တယ္။ သူ႕ရဲ႕ ပိန္ခ်ိနဲ႕တဲ့ ခႏၶာကိုယ္၊ ဆာေလာင္ငတ္မြတ္ေနတဲ့ မ်က္၀န္း အစံုကိုျမင္လိုက္ရတဲ႕ ကြၽန္မရင္ထဲ ဘယ္လိုမွ စိတ္မေကာင္း ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။
စားပြဲထိုးက အေငြ႕ တစ္ေထာင္းေထာင္းထေနတဲ့ ျမီးရွည္ပန္းကန္ကို ကြၽန္မစားပြဲမွာ လာခ်ေပးတယ္။ ျမီးရွည္ရဲ႕ ေမႊးရနံ႕က ဆာေလာင္ ေနတဲ႕ ကြၽန္မအတြက္ အေတာ့္ကို ဆြဲေဆာင္မွဳရွိေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္မ မ်ဳိမက်ႏိုင္မွန္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို သိေနပါတယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ စိတ္တစ္ဖက္က ဆိုင္၀က လူကို ကြၽန္မရဲ႕ျမီးရွည္ပန္းကန္ကို ေပးၿပီး ေကြၽးလိုက္ခ်င္ ေနမိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ဘက္က လည္း တျခားလူေတြ ေလွာင္ၿပီး ၀ိုင္းၾကည္႕ၾကမွာလားဆို စိုးရိမ္မိေနျပန္တယ္။ ကြၽန္မဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္။ ကြၽန္မစိတ္ကို ရဲေဆး တင္းၿပီး စားပြဲထိုးစီက ေဖာ့ဘူးအလြတ္တစ္ခု ေတာင္းလိုက္တယ္။ ဘယ္ကိုမွ မၾကည့္ေတာ့ဘဲ ျမီးရွည္ တစ္ပြဲလံုးကို ေဖာ့ဘူးထဲ ေလာင္းထည့္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဖာ့ဘူးကို ယူၿပီး ဆိုင္တံခါး၀က သူ႕ဆီကို သြားေပးလိုက္မိတယ္။ သူ႕ကို ယူဘို႕ ေမးဆတ္ျပ လိုက္တယ္။ သူက မယံုႏိုင္သလို ကြၽန္မကို ၾကည့္ေနေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ အနားကပ္လာၿပိး လက္ထဲက ေဖာ့ဘူးကို ဆတ္ကနဲ ဆြဲယူလိုက္တယ္။ သူရဲ႕ ညစ္ေပေနတဲ့ ႏွဳတ္ခမ္းေထာင့္က ေက်းဇူးတင္ အျပံဳးကို သူလွည့္ထြက္မသြားေသးခင္ ကြၽန္မျမင္ျဖစ္ေအာင ္ျမင္လိုက္ေသးတယ္။
စိတ္ထဲမွာ တာ၀န္ႀကီး တစ္ခုေဆာင္ရြက္ ၿပီးစီးသြားသလိုမ်ဳိး ခံစားရၿပီး ေပါ့ပါးသြားေတာ့တယ္။ ဒါနဲ႕ ကြၽန္မစားပြဲကို ျပန္လာ ထိုင္ၿပီး ေနာက္ထပ္ ၿမီးရွည္ အသစ္တစ္ပြဲ ထပ္ၿပီး မွာယူလိုက္တယ္။ ေဘးပတ္ပတ္လည္က စားပြဲေတြကို မသိမသာ အကဲခတ္ လိုက္ေတာ့ အ့ံၾသ မ်က္၀န္းေတြနဲ႕ ကြၽန္မကို အကဲခတ္လို႕ေပါ့။ တစ္ဆိုင္လံုး ရုတ္ခ်ည္း တိတ္ဆိတ္သြားသလိုေတာင္ ထင္လိုက္ မိတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ထပ္မွာထားတဲ့ ျမီးရွည္ တစ္ပြဲက ကြၽန္မေရွ႕ကို ျမန္ျမန္ေလး ေရာက္လာတယ္။ ေစာေစာက တစ္ပြဲထက္ ပိုလည္း မ်ားေနတယ္။ အသားေတြကလည္း တစ္ပံုႀကီးနဲ႕။ စားၿပီးေတာ့ ကြၽန္မေကာင္တာမွာ ေငြသြားရွင္းေတာ့ ဆိုင္ရွင္က လက္ကာၿပီး ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႕ ေျပာေလတယ္။
” ကြၽန္မတို႕ ဒါနျပဳပါရေစ.. ေငြမယူပါရေစနဲ႕ “
သူ႕စကားလည္းဆံုးေရာ တစ္ဆိုင္လံုး လက္ခုပ္သံေတြ ဆူညံသြားပါေတာ့တယ္။ တစ္ခဏအတြင္းမွာဘဲ ကြၽန္မ ဦးေႏွာက္ထဲ ျဖတ္ကနဲ လင္းလက္သြားတယ္။
” ေၾသာ္.. ခ်စ္တတ္ ၾကင္နာတတ္တဲ႕စိတ္က လူတိုင္းမွာ ရွိေနႏိုင္ေပမယ့္ ေပးအပ္ရဲတဲ့ သထိၳရွိဖို႕ လိုေနေသးတာပါလားေနာ္ “
ဆႏၵနဲ႕ဘ၀တစ္ထပ္ထဲက်ၾကပါေစ။
No comments:
Post a Comment