Burma: Ko Mg Mg Myint from the Burma Media Association to Ko Kyaw Than

Burma: Ko Mg Mg Myint from the Burma Media Association to Ko Kyaw Than
ငါး ငသေလာက္ပမာ ေၾကာက္စရာ အ႐ိုးမ်ားနဲ႔ အိုဘယ့္ မီဒီယာ

ရဲေဘာ္ေက်ာ္သန္း

က်ဳပ္တို႔မီဒီယာေတြအေၾကာင္း ေျပာမလို႔ပါ။ ေျပာေရးရွိလို႔သာ ေျပာရတယ္။ ေၾကာက္ေတာ့ ခပ္ေၾကာက္ ေၾကာက္ပဲ။ မေၾကာက္လုိ႔လည္း မျဖစ္ဘူးေလ။ သတင္းမီဒီယာဆိုတာက နတ္ဆိုးလိုပဲ။ ေန႔စဥ္ပူေဇာ္ပသေန လည္း မ ခ်င္မွ မ တာ။ သူစိတ္ဆိုးလို႔ ေႏွာက္ယွက္ရင္လည္း မလြယ္သလို စိတ္ေပ်ာ္လို႔ က်ီစယ္ရင္လည္း မ ေခ်ာင္ဘူး။ တခါတေလ သူစိတ္႐ူးေပါက္လို႔ မ စ ရင္ေတာ့ ေကာင္းစားေပေတာ့ေပါ့။ မ တယ္ဆိုတာကလည္း ဆယ္ခါရံတခါပါ။ ဒါေပမယ့္ ေၾကာက္ေန ပူေဇာ္ေနၾကရတာပဲေလ။ ဒီေန႔ေခတ္ႀကီးမွာ သတင္းမီဒီယာေတြရဲ႕ ထက္ျမက္မႈကလည္း ျငင္းစရာမရွိတဲ့အခ်က္ပဲ။ အေမရိကန္သမၼတႀကီး မစၥတာရစ္ခ်တ္နစ္ဆင္ (Richard Nixon) ေတာင္ ဝါးတားဂိတ္အေရးေတာ္ပုံနဲ႔ သတင္းစာသမားေတြ ဝိုင္းႀကိတ္လိုက္ၾကတာ သမၼတထိုင္ခုံက ဆင္းေျပးခဲ့ရဖူးတယ္။

“သုစိပုဘာ၊ ဝိလိသိဓာ
အကၡရာ စြဲသုံး၊ ဤရွစ္လုံးကို
သီကုံးပန္းသြင္၊ ေန႔တိုင္းဆင္ေလာ့” ... လို႔ ငယ္ငယ္က က်က္မွတ္ခဲ့ရဖူးတယ္။ အဓိပၸာယ္က အသိပညာရရာရ ေၾကာင္း အေျခခံအေၾကာင္းတရား (၈) ပါးကို ဆိုလိုတာပါ။ အဲဒီထဲက “ဘာ” ဆိုတာ ဘာေသယ် ေျပာဆုိေဆြး ေႏြးျခင္း၊ “သု” ဆုိတာ သုေဏယ် ၾကားနာျခင္းလုိ႔ အဓိပၸာယ္ရွိတယ္။ ၾကားနာေလ့လာ ေဆြးေႏြးဆည္းပူးျခင္း ေပါ့။ လူလိုသိ၊ လူလုိေတြး၊ လူလို က်င့္ၾကံေနထိုင္ဖို႔ရာအတြက္ အေျခခံလိုအပ္ခ်က္ အသိပညာရရာရေၾကာင္း ျမတ္ဗုဒၶ ၫႊန္ၾကားခဲ့တဲ့ တရားေတြပဲ။
“ပိုၿပီး ထင္ရွား၊ ပိုၿပီး ေဖာက္ျပန္တဲ့ လုပ္ရပ္ကေတာ့ ျမန္မာသတင္းသမားသမဂၢနဲ႔ VOA တို႔ ေပါင္း႐ိုက္တဲ့ပြဲပဲ။ နအဖ စစ္အုပ္စုက ယုံၾကည္စိတ္ခ်စြာ လႊတ္ေပးလိုက္တဲ့ ဦးသုေဝတို႔ ခင္ေဇာ္ဝင္းတို႔လို ပုဂၢဳိလ္ေတြကို ခ်င္းမိုင္ ဖိတ္၊ စင္တင္ၿပီး ေရြးေကာက္ပြဲေၾကာ္ျငာပြဲႀကီး လုပ္ၾကတယ္။ ေနာက္ထပ္ေဖာက္ျပန္မႈကေတာ့ RFA ပဲ ျဖစ္တယ္။ RFA ရဲ႕ လူငယ္အျမင္က႑ကေနၿပီး ေရြးေကာက္ပြဲေထာက္ခံေရး မဲေပးေရး အာေဘာ္ေတြကို မ်ဳိးရန္ေနာင္သိမ္းဆိုသူကို ရွစ္ဆယ့္ရွစ္မ်ဳိးဆက္အေနနဲ႔ အပတ္စဥ္ ထုတ္လႊင့္ေပးေနတယ္”

က်ဳပ္တို႔ဗမာလူမ်ဳိးေတြ သုေဏယ်ကပ္၊ ဘာေသယ်ကပ္ သင့္ေနတာၾကာခဲ့ၿပီ။ ၾကားခ်င္တာ မၾကားရ၊ သိခ်င္ တာ မသိရ၊ ေျပာခ်င္တာ မေျပာရ၊ မွန္တာ မၾကားရ၊ မမွန္တာ ၾကားရ၊ မသိခ်င္တာ သိရ၊ မေျပာခ်င္တာ ေျပာ ရ။ မၾကားခ်င္တာ ၾကားေနရတာ ရာစုႏွစ္ဝက္မက ၾကာခဲ့ၿပီ။ ျပည္ဖ်က္ ဗိုလ္ေနဝင္း အာဏာသိမ္းခဲ့တဲ့ (၆၂) ႏွစ္ခုက စ ေရရမွာေပါ့။ ဒီ့အရင္ကလည္း ၾကားနာခြင့္နဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ အေႏွာက္ယွက္မရွိဘူးလားဆိုေတာ့ ရွိ သင့္သေလာက္ရွိခဲ့တယ္။

ပါလီမန္ဒီမုိကေရစီဆိုတဲ့ ဦးႏု ဖဆပလအစိုးရက ျပည္သူေတြကို အသိပညာေပးေနတဲ့ သတင္းသမား ဆရာ လူထုဦးလွ၊ ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္း၊ ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္တို႔လို ပုဂၢဳိလ္ေတြကိုေတာင္ စာေပေရးသားျခင္း ေၾကာင့္ ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်ခဲ့တာေတြ ရွိခဲ့တယ္။ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းရဲ႕ ေတာင္သူ လယ္သမားသမဂၢအမည္ခံ စစ္သား ေတြက သူတို႔ဝန္ႀကီး မီးခြက္မႈတ္သတင္းကို ေဖာ္ျပလုိ႔ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးရဲ႕ ဟစ္တိုင္သတင္းစာတိုက္ကို ႐ိုက္ခ်ဳိးဖ်က္ဆီးခဲ့ဖူးတယ္။ သတင္းသမားတခ်ဳိ႕ ၿခိမ္းေျခာက္ခံရတာလည္း ရွိခဲ့ဖူးတာေပါ့။ ျပည္ဖ်က္ ဗိုလ္ေန ဝင္းေခတ္ကေတာ့ ျပည္သူေတြ လုံးဝ မ်က္စိကန္း နားပိတ္ျဖစ္ေတာ့တာပဲ။

ရွစ္ေလးလုံးအေရးေတာ္ပုံ ေနာက္ပိုင္းကာလတြင္းမွာ ဒီလိုမ်က္ကန္း နားပိတ္ဘဝကေန ဗမာျပည္သူေတြအ တြက္ အသက္႐ႈေပါက္ကေလးတခု ပြင့္လာခဲ့တယ္။ ဒါက ျပည္ပေရဒီယုိျဖစ္တဲ့ BBC, VOA တို႔ကေန ျပည္သူ ေတြ ၾကားခ်င္တာ၊ ၾကားသင့္တာေတြကို ပိုၿပီးအေလးေပး ထုတ္လႊင့္လာသလို DVB တို႔၊ RFA တို႔ဆိုတာေတြ လည္း ေပၚလာတယ္။ အဲဒီေရဒီယုိေတြ ေပၚစတုန္းကဆို မိတ္ေဆြတေယာက္က က်ဳပ္တို႔ေတာ္လွန္ေရး တ ဝက္ေအာင္ၿပီလို႔ေတာင္ ေႂကြးေၾကာ္ခဲ့ေသးတယ္။ ကိုယ္လည္းေထာက္ခံမိတယ္။ လုပ္ေနၾကသူမ်ားကလည္း လူထုဘဝကို စာနာသူေတြ၊ ႏိုင္ငံလႈပ္ရွားမႈေတြထဲက သြားၾကသူေတြဆိုေတာ့ ယုံၾကည္အားတက္ျဖစ္မိတယ္။

သိပ္မၾကာပါဘူး။ အႏွီပုဂၢဳိလ္မ်ား ေရဒီယုိမ်ားက သမၺဳေဒၶတဂါထာနဲ႔ အရိယာဂိုက္ဖမ္းၿပီး ပီဘိသတင္းသမား ႀကီးေတြလို၊ တရားသူႀကီးေနရာ၊ ဒိုင္လူႀကီးေနရာေရာက္ကုန္ေရာ။ မီဒီယာဆိုတာ ဘာျဖစ္တယ္ ညာျဖစ္ တယ္၊ ဘက္မလုိက္ရဘူးတို႔၊ ျပႆနာျဖစ္ရင္ ႏွစ္ဘက္အသံ ပါရမယ္ ျဖစ္ကုန္ေရာ။ ျပည္တြင္းမွာ တဖက္ သတ္ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္၊ ေျပာခ်င္ရာေျပာ၊ လိမ္ခ်င္သလို လိမ္ေနသူေတြရဲ႕ သေဘာထားအသံကလည္း သူတို႔ စံေတြထဲမွာ မျဖစ္မေန ထည့္စဥ္းစားေပးစရာေတြ ျဖစ္လာပါေရာ။ ပီဘိသတင္းသမားႀကီးေတြအတြက္ေတာ့ တရြာလုံးက မုဒိမ္းသမား၊ လူသတ္သမားလို႔ သိထားတဲ့ ရာဇဝတ္သားရဲ႕ မုဒိမ္းက်င့္ရ၊ လူသတ္ရတဲ့အေၾကာင္း ရင္းတို႔၊ ရည္ရြယ္ခ်က္တို႔၊ ရည္မွန္းခ်က္တို႔ ... စတဲ့ ရွင္းလင္းခ်က္ပါမွ သတင္းျဖစ္တယ္ ျဖစ္ကုန္ေရာ။ က်ဳပ္တို႔ ဗမာျပည္သူေတြရဲ႕အျဖစ္က စိတ္ခ်ယုံၾကည္ေလာက္တဲ့ ကိုယ့္ဇနီးမယားက သူခိုးကို ဓား႐ိုးကမ္းတာ ခံလိုက္ရ တဲ့ ပဒုမမင္းသားရဲ႕ အျဖစ္မ်ားလိုပါပဲ။

ႏိုင္ငံတခု၊ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတခုမွာ ဥပေဒျပဳေရး၊ တရားစီရင္ေရး၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဆိုတဲ့ မ႑ဳိင္သုံးရပ္ၿပီးရင္ သ တင္းမီဒီယာ ဒါမွမဟုတ္ စာနယ္ဇင္းေတြဟာ အေရးအႀကီးဆုံး အေရးအရာ စတုတၳမ႑ဳိင္လို႔ သတ္မွတ္ၾက တယ္။ ႏုိင္ငံေတာ္ (သုိ႔) ေခါင္းေဆာင္နဲ႔ လူထုၾကားက ဆက္သြယ္ေရး ေပါင္းကူးျဖစ္သလို လူထုခ်င္းအၾကား ဆက္သြယ္ေရးနဲ႔ ပညာေပးေရး ယႏၱရားႀကီးလည္းျဖစ္တယ္။ မူလအဓိက မ႑ဳိင္သုံးရပ္ကေတာ့ အုပ္ခ်ဳပ္သူ အာဏာပိုင္လက္ထဲမွာရွိတဲ့ အရာေတြသာျဖစ္ေတာ့ စတၳဳမ႑ိဳင္သာလွ်င္ လူထုရဲ႕အားကိုးရာျဖစ္ေတာ့တယ္။

ကိုလိုနီႏုိင္ငံေဟာင္းေတြရဲ႕ သမုိင္းေၾကာင္းကို ေလ့လာရင္ သတင္းမီဒီယာေတြ၊ စာနယ္ဇင္းေတြဟာ အမ်ဳိး သားလြတ္ေျမာက္ေရးတုိက္ပြဲေတြမွာ အဓိက အခန္းက ပါဝင္ခဲ့ၾကတယ္။ ဗမာ့လြတ္ေျမာက္ေရး တုိက္ပြဲမွာ လည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္း စာနယ္ဇင္းေတြ လူထုကို အလုပ္အေကြၽးျပဳခဲ့ၾကတယ္။ သမိုင္းတာဝန္ ေက်ပြန္ ခဲ့ၾကတယ္။ ဒီလို သမိုင္းတာဝန္ေက်ခဲ့ၾကတဲ့ စာနယ္ဇင္းနဲ႔ သတင္းမီဒီယာသမားေတြ ရွိခဲ့သလို အာဏာပိုင္ ေတြရဲ႕ လက္ကိုင္တုတ္ အလိုေတာ္ရိ သတင္းမီဒီယာသမားေတြလည္း ရွိခဲ့တာပဲ။ ဥပမာ - ဗမာျပည္ကို ေဝလ မင္းသား အလည္လာစဥ္က ဆုေတာ္ေငြ ငါးေထာင္ထုပ္ကို မမက္ဘဲ ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႔ေရးဖို႔ ျငင္းဆန္ခဲ့တဲ့ ဆရာ ႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းလို သတင္းသမားရွိခဲ့သလို ကိုလိုနီအရွင္သခင္ရဲ႕ ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႔ ေရးရတာကိုပဲ ဧရာ မဂုဏ္ႀကီးလို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးေရး ေပးခဲ့သူေတြလည္းရွိခဲ့တယ္။ အဆုံးသတ္မွာတာ့ စာနယ္ဇင္း၊ သတင္းသမား ေတြ ေက်းဇူးေၾကာင့္ အမ်ဳိးသားလြတ္ေျမာက္ေရးတုိက္ပြဲ အရွိန္အဟုန္ ျမင့္မားလာတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ အလို ေတာ္ရိ သတင္းသမားေတြ၊ သတင္းစာေတြ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေပ်ာက္ကြယ္သြားရသလို လူထုအက်ဳိး လူထုဆႏၵကို ဦး ထိပ္ထားတဲ့ စာနယ္ဇင္းေတြ ေအာင္လံထူၿပီး လူထုေမတၱာ ခံယူႏုိင္ခဲ့ၾကတယ္။

သတင္းမီဒီယာဆိုတာ လူထုအတြက္ အားကိုးရာ စတုတၳမ႑ိဳင္ျဖစ္သလို ၾသဇာလည္း စူးေရာက္တဲ့အတြက္ အာဏာပိုင္ေတြဘက္ကေရာ၊ အာဏာမဲ့ေတြဘက္ကေရာ အၿပိဳင္အဆိုင္ ထိန္းခ်ဳပ္ဖုိ႔ ႀကိဳစားၾကတယ္။ ျပည္သူ လူထုရဲ႕ နားမ်က္စိလုိ သတင္းမီဒီယာေတြကို္ အုပ္စိုးသူ အာဏာပိုင္ အဆက္ဆက္ကလည္း သတင္းမီဒီယာ ေတြကို နည္းမ်ဳိးစုံနဲ႔ ခ်ဳပ္ကိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ ေဖာက္ျပန္တဲ့ သတင္းသမားေတြကို မက္လုံးေပးစည္း႐ုံးသလုိ တိတ္တဆိတ္ ေငြထုတ္ေပးၿပီး ခါးပိုက္ေဆာင္ သတင္းတိုက္ေတြ ေထာင္တာေတြလည္း လုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ ကိုယ္လိုရာကို ေရးသားျဖန္႔ခ်ီထုတ္လႊင့္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စာနယ္ဇင္း သတင္းစာေတြထဲမွာ တိုင္းျပည္နဲ႔ လူ မ်ဳိးအတြက္ အက်ဳိးျဖစ္ထြန္းေစမယ့္ အရာေတြ ပါသလို၊ အဆိုးအပ်က္ေတြ ျဖစ္ေစမယ့္ အဆိပ္အေတာက္ေတြ လည္းပါႏိုင္တယ္။ ဥပမာ ေဆာင္ရရင္ သတင္းစာမီဒီယာဆိုတာ လူထုအတြက္ ငသားေလာက္ကို စားရသလို ပါပဲ။ အရသာ ထူးကဲ့တဲ့ အာဟာရျဖစ္ေပမယ့္ အစားမတတ္ရင္ အ႐ိုးလည္း စူးမ်က္ႏုိင္သလို အစာမေၾက၊ အ ေက်ာတက္ၿပီးလည္း ဖ်ားနာႏုိင္ပါတယ္။

ျပည္သူေတြရဲ႕ နားမ်က္စိေတြျဖစ္တဲ့ သတင္းစာမီဒီယာေတြ ေဖာက္ျပန္ရင္၊ တာဝန္မဲ့လာရင္ေတာ့ အဲဒီ့လူ႔အဖြဲ႔ အစည္း (ဝါ) ႏုိင္ငံျပည္သူေတြရဲ႕ အနာဂတ္ဘဝဟာ အႏၱရာယ္က်ေရာက္ေတာ့တာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ သတင္းစာ မီဒီယာေတြရဲ႕ တာဝန္ဟာ လူ႔ေဘာင္ေလာကအတြင္းက အျဖစ္အပ်က္ေတြကို မွန္မွန္ကန္ကန္ ေဖာ္ထုတ္ၾက ႐ုံနဲ႔ မလုံေလာက္ဘဲ ေလာကလူ႔ရြာအတြက္ ဆုိးက်ဳိးအႏၱရာယ္ကို ျဖစ္ေစမယ့္ အေတြးအျမင္မ်ားကိုလည္း သုတ္သင္ဖယ္ရွားရမွာျဖစ္သလို ေလာကလူ႔ရြာ ေအးခ်မ္းသာယာေရး ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးကို ျဖစ္ထြန္းေစမယ့္ အေတြးအ ျမင္ေတြ ျပန္႔ပြားေစဖုိ႔လည္း တာဝန္ရွိပါတယ္။

ဒီေန႔ သတင္းမီဒီယာတခ်ဳိ႕ရဲ႕ အျမင္နဲ႔ လုပ္ဟန္တခ်ဳိ႕ဟာ တာဝန္မဲ့လြန္းပါတယ္။ တခ်ဳိ႕သတင္းသမားေတြ စည္းမေစာင့္ဘဲ ကိုယ္သတင္းရဖုိ႔ပဲ မညႇာမတာ လုပ္တာေတြေၾကာင့္ အထဲကလူေတြ အဖမ္းခံၾကရ ဒုကၡ ေရာက္ၾကတာေတြလည္းရွိသလို အခ်င္းခ်င္းအေပၚ စည္းမေစာင့္တာေတြ တရားမဲ့တာေတြလည္း ၾကားေနရ တယ္။ ဒါေတြက ထားပါေတာ့။ ဒီေနရာမွာ အဓိကေျပာခ်င္တာက သတင္းသမားေတြရဲ႕ အဓိကရပ္တည္ခ်က္ ျပႆနာပါ။ သတင္းေတြကို အျဖစ္အပ်က္တိုင္းပဲေျပာရမယ္။ အမွားအမွန္ ေဝဖန္သုံးသပ္ခ်က္ မထည့္ရ။ မည္ သည့္ ႐ႈေထာင့္အျမင္နဲ႔မွ မတင္ျပရ။ ဘက္မလိုက္ ၾကားေနရမယ္လုိ႔ ဆိုပါတယ္။ အမွန္တရားအေပၚ သို႔မ ဟုတ္ အကာကြယ္မဲ့ အဖိႏွိပ္ခံ ဗမာျပည္သူေတြအေပၚ ေက်ာခိုင္းလိုက္တဲ့ အေတြးအျမင္ပဲျဖစ္တယ္။

ေဒၚစု ေျပာခဲ့တဲ့ မတရားတာေတြ႔ရင္ ဒါ မတရားဘူးလို႔ ေျပာရမယ္။ ဒီလိုမေျပာရင္ ဒီမတရားမႈဟာ တေန႔ကိုယ့္ ဆီေရာက္လာလိမ့္မယ္ဆိုတဲ့ စကားကို ေမ့ထားၾကၿပီထင္တယ္။ ဒီအျမင္ ဒီအယူအဆေတြဟာ အျမင္အားျဖင့္ ေတာ့ အလြန္လွ အလြန္ေကာင္းပါတယ္။ အေနာက္တုိင္းနဲ႔ လူမႈႏိုင္ငံေရး (Socio-Politic) ဘဝပုံမွန္စနစ္ထဲ မွာေတာ့ အဓိပၸါယ္ရွိႏုိင္ပါတယ္။ အဲဒီ့မွာရွိတဲ့ လူပုဂၢိဳလ္၊ အဖြဲ႔အစည္း၊ ပါတီတိုင္းမွာ ကိုယ္ပိုင္အျမင္ အယူအဆ ေတြကို လြတ္လပ္စြာ ပုံႏွိပ္ျဖန္႔ခ်ိ စည္း႐ုံးႏိုင္ခြင့္ရွိၿပီး စြပ္စြဲခ်က္ေတြ ရွိခဲ့ရင္လည္း လြတ္လပ္စြာ ခုခံႏုိင္ခြင့္ ရွိေန ၿပီးသားျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလို လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမွာ ဘက္လိုက္စရာ မရွိပါဘူး။ လိုက္စရာ အမွန္တရားမ်က္ႏွာတခု သာရွိတယ္။

သို႔ေသာ္လည္း ဗမာျပည္လို လူထုဆက္သြယ္ေရး ယႏၱရားတခုလုံးကို ေရပက္မဝင္ေအာင္ ထိန္းခ်ဳပ္ထားၿပီး တဖက္သတ္ဝါဒျဖန္႔၊ ဆန္႔က်င္ဘက္ေတြကို အပုပ္ခ်ေနတဲ့ စစ္အုပ္စုနဲ႔ ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ ဗမာျပည္သူေတြရဲ႕ တိုက္ပြဲပဲဆိုဆို ပဋိပကၡပဲဆိုဆို ျပႆနာအေပၚမွာ ဘယ္ဘက္မွ မလိုက္ဘူးဆိုတာဟာ အမွန္တရားနဲ႔ တရား မွ်တျခင္းဆိုတဲ့ ေလာကပါလတရားကို ေက်ာခုိင္း လိုက္ျခင္းသာျဖစ္ပါတယ္။

အထက္မွာဆိုခဲ့သလို သတင္းလြတ္လပ္ခြင့္ ဆိတ္သုဥ္းၿပီး အေမွာင္ေခတ္ထဲက ဗမာျပည္သူေတြအတြက္ အ သက္႐ႈေပါက္ကေလးတခုလို ျဖစ္ေနတဲ့ ျပည္ပေရဒီယိုေတြနဲ႔ ေနာက္ေပၚ အြန္လိုင္းသတင္း႒ာနေတြက ပီဘိ သတင္းသမားႀကီးေတြ ဂိုက္ဖမ္းၿပီး ဘယ္ဘက္မွ မလုိက္ရဘူးဆိုတဲ့မူအေပၚမွာ ရပ္လိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ရွိတဲ့ ေကာက္႐ိုးတမွ်င္လည္း ဆုံး႐ႈံးသြားရေတာ့တယ္။ တိုက္ဆိုင္ခ်င္ေတာ့ ရန္သူစစ္အုပ္စုက လုပ္လာတဲ့ မီဒီယာ ကို မီဒီယာနဲ႔တိုက္ ဆိုတဲ့ ဗ်ဴဟာကို အေကာင္အထည္ေဖာ္တဲ့ အခ်ိန္နဲ႔ အခ်ိန္ကိုက္ျဖစ္သြားတယ္။

ျပင္ပ မီဒီယာေပါင္းစုံတို႔ မ်က္ကန္းနားပိတ္ ဗမာလူထုကို ေက်ာခိုင္းတဲ့ ထုတ္လႊင့္မႈေတြ ထင္သာျမင္သာျဖစ္ လာတာဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ သုံးႏွစ္က ေရြးေကာက္ပြဲအသံေတြ ထြက္လာခ်ိန္က စတယ္လို႔ဆိုရမွာပါ။ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္အပါအဝင္ အဓိက ဦးေဆာင္ပါတီေတြကို မသိမသာ ေဝဖန္ရင္း ႂကြက္မဟုတ္ ငွက္မဟုတ္ ပညာရွင္ေျပာလုိက္၊ တတိယအုပ္စုေျပာလိုက္ လင္းႏို႔လိုလို လူေတြကို ဇန္းတင္လာတယ္။ လက္ ေတြ႔ႏိုင္ငံေရး ဆိုတဲ့ အသံေတြ ထုတ္လာတယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ေဆြးေႏြးခန္းေတြမွာ ေထာက္ခံ သူေတြနဲ႔ မယွဥ္ႏိုင္တဲ့ အားနည္းတဲ့ ဆန္႔က်င္သူေတြနဲ႔ ပြဲတည္ေပးၿပီး ေရြးေကာက္ပြဲကို မသိမသာ ေဇာင္းေပး တယ္။ မ်က္ကန္းနားပိတ္ဘဝ လူထုကို ေရြးေကာက္ပြဲမွတပါး အျခားေရြးခ်ယ္စရာမရွိဆိုတဲ့ အျမင္ေတြျဖစ္ေပၚ ေအာင္ ဖန္တီးထုတ္လႊင့္ၾကတယ္။

ပိုၿပီး ထင္ရွား၊ ပိုၿပီး ေဖာက္ျပန္တဲ့ လုပ္ရပ္ကေတာ့ ျမန္မာသတင္းသမားသမဂၢနဲ႔ VOA တို႔ ေပါင္း႐ိုက္တဲ့ပြဲပဲ။ နအဖ စစ္အုပ္စုက ယုံၾကည္စိတ္ခ်စြာ လႊတ္ေပးလိုက္တဲ့ ဦးသုေဝတို႔ ခင္ေဇာ္ဝင္းတို႔လို ပုဂၢဳိလ္ေတြကို ခ်င္းမိုင္ ဖိတ္ စင္တင္ၿပီး ေရြးေကာက္ပြဲေၾကာ္ျငာပြဲႀကီး လုပ္ၾကတယ္။ ေနာက္ထပ္ေဖာက္ျပန္မႈကေတာ့ RFA ပဲ ျဖစ္ တယ္။ RFA ရဲ႕ လူငယ္အျမင္က႑ကေနၿပီး ေရြးေကာက္ပြဲေထာက္ခံေရး မဲေပးေရး အာေဘာ္ေတြကို မ်ဳိးရန္ ေနာင္သိမ္းဆိုသူကို ရွစ္ဆယ့္ရွစ္မ်ဳိးဆက္အေနနဲ႔ အပတ္စဥ္ ထုတ္လႊင့္ေပးေနတယ္။

ရွစ္ဆယ့္ရွစ္မ်ဳိးဆက္ေခါင္းေဆာင္ မင္းကိုႏုိင္၊ ကိုကိုႀကီးတို႔လို ပုဂၢိဳလ္ေတြ အက်ဥ္းေထာင္ေတြထဲမွာ ဆက္ၿပီး ထိမ္းသိမ္းခံေနရစဥ္ ထူးကဲစြာ လြတ္ေျမာက္လာတဲ့ ရွစ္ဆယ့္ရွစ္မ်ဳိးဆက္ အမည္ခံ မ်ဳိးရန္ေနာင္သိမ္းရဲ႕ အျမင္ ေတြကို ယေန႔ဗမာလူငယ္တို႔ရဲ႕အျမင္ေတြ ျဖစ္ေလဟန္ ထုတ္လြင့္ခ်က္ဟာ အလြန္ကို ေအာ့ႏွလုံးနာစရာ ေကာင္းပါတယ္။ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ အက်ဥ္းက်လူငယ္ေတြ၊ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ စစ္အုပ္စုရဲ႕ ရက္စက္ မႈေအာက္မွာ လႈပ္ရွားတုိက္ပြဲဝင္ေနၾကတဲ့ ဗမာလူငယ္ထုကို ေစာ္ကားလိုက္ျခင္းလည္းျဖစ္ပါတယ္။

ဒီအစီအစဥ္ ထုတ္လႊင့္သူဟာ အဖိႏွိပ္ခံလူထုအတြက္ ေစတနာထားစရာမလိုဘဲ တကယ္တမ္း ဘက္မလိုက္ ဘူးဆိုရင္ေတာင္ တျခားလူငယ္ေတြရဲ႕အျမင္ေတြကိုပါ အလွည့္က် ထုတ္လႊင့္ေပးရမွာျဖစ္ပါတယ္။ အခုေတာ့ ေဖာက္ျပန္တဲ့အျမင္ကိုပဲ ဆက္တိုက္လႊင့္ေပးေန ေရြးေကာက္ပြဲ ေထာက္ခံေရးအျမင္ကိုပဲ ေဖာ္ထုတ္ေပးေန ျခင္းဟာ ဗမာလူငယ္ထုအေပၚ RFA ရဲ႕ မတရားတဲ့ အျပဳအမူ၊ ေစာ္ကားတဲ့ အျပဳအမူပဲျဖစ္တယ္။ ဒီထုတ္လႊင့္ ခ်က္ေတြဟာ ေသြး႐ိုးသား႐ိုး လုပ္ရပ္အျဖစ္ ယူဆစရာအေၾကာင္းမရွိပါဘူး။ (ဒီစာကို ၾသဂုတ္လဆန္းက ေရးခဲ့ ေပမယ့္ မအားလပ္တာေၾကာင့္ အေခ်ာမသတ္ဘဲ အခုမွ ေနာက္က်ၿပီး အစသတ္ႏိုင္ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕စာပါအ ခ်က္အလက္ေတြက ေျပာဖုိ႔လိုအပ္တယ္ ယူဆလို႔ ေနာက္က်မွ ျဖန္႔ခ်ိလိုက္တယ္။ အခုေနာက္ဆုံးအေျခအေန အရ RFA က လူငယ္က႑မွာ မျဖဴျဖဴသင္းရဲ႕ အျမင္ေတြကိုလည္း ၾကားညႇပ္ထုတ္လြင့္ေပးေနတယ္လို႔ သိရ ပါတယ္။ မ်ဳိးရန္ေနာင္သိမ္းရဲ႕ ေရြးေကာက္ပြဲ ေထာက္ခံေရးအျမင္ေတြကိုလည္း ဆက္လက္ထုတ္လႊင့္ေနဆဲ လုိ႔ သိရပါတယ္။)

ေလာကႀကီးမွာ အႀကီးဆုံးရန္သူ ဒုကၡအေပးႏိုင္ဆုံး အႏၱရာယ္ဟာ မိတ္ေဆြေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့ ရန္သူျဖစ္ တယ္။ တည္ၾကည္တဲ့ ရန္သူထက္ မိတ္ေဆြေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့ ေကာက္က်စ္သူက အႏၱရာယ္ပိုႀကီးတယ္ ဆိုတဲ့ စကားလည္းရွိတယ္။ ယုံၾကည္စိတ္ခ်မႈေၾကာင့္ မေကာင္းအၾကံကိုလည္း လက္ခံမိသလို အဆိပ္ကို လည္း သုံးစားမိတတ္ပါတယ္။ ဆရာသမားအေပၚမွာ ေလးစားၾကည္ညိဳစိတ္နဲ႔ ယုံၾကည္မိတဲ့ အဂၤုလိမာလဟာ ဆရာသမားရဲ႕ အေကာက္ၾကံမႈေၾကာင့္ ေတာပုန္းလူဆိုးႀကီးျဖစ္ရတယ္။ ရာဇဝတ္သားျဖစ္ရတယ္။ သံသရာ ဝန္ေလးတဲ့ အလုပ္ေတြကို မွားမွားယြင္းယြင္း လုပ္မိခဲ့ရရွာတယ္။

အခု က်ေနာ္တို႔ မီဒီယာေတြဟာ မ်က္ကန္းနားပိတ္ ဗမာလူထုအတြက္ နားမ်က္စိ ျဖစ္ရမည့္အစား တရားသူ ႀကီးလိုလို၊ ဒိုင္လူႀကီးလိုလို ဂိုက္ဖမ္းလာတာဟာ စိတ္ခ်ယုံၾကည္ထားသူရဲ႕ ေဖာက္ျပန္မႈကို ခံရသလိုပါပဲ။ ကိုယ့္နားမ်က္စိေတြရဲ႕ ေဖာက္ျပားလွည့္စားတာကို ခံရသလိုပါပဲ။ အားႀကီးသူနဲ႔ အားနည္းသူတို႔ ၾကားက ပဋိပကၡ၊ လက္နက္ကိုင္နဲ႔ လက္နက္မဲ့ေတြရဲ႕ၾကားက တိုက္ပြဲမွာ ဘက္မလိုက္ဘဲ ၾကားေနဖို႔ ႀကိဳးစားတာဟာ ဘယ္လိုသေဘာထား၊ ဘယ္လိုလူစားေတြလည္းဆိုတာ စဥ္းစားသာၾကည့္ေပေတာ့။ ဒီလိုမမွ်တတဲ့ တိုက္ပြဲ ေတြၾကားမွာ ၾကားေနတယ္ဆိုတာ အက်ဳိးသက္ေရာက္မႈအားျဖင့္ေတာ့ အားႀကီးသူကို ဗိုလ္က်အႏုိင္ယူခြင့္ ေပးလိုက္တာ၊ သြယ္ဝိုက္ေသာအားျဖင့္ မတရားမႈကို အားေပးေထာက္ခံတာပဲျဖစ္တယ္။ ပိုၿပီး ဝမ္းနည္းစရာ ေကာင္းတာက ဒီေန႔ဗမာလူထုက အားကိုးယုံၾကည္ေနတဲ့ မီဒီယာေတြမွာ လုပ္ကိုင္ေနသူအမ်ားစုဟာ တခ်ိန္ က အမွန္တရားဘက္က တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့သူေတြ၊ ျပည္သူကို အလုပ္အေကြၽးျပဳဖုိ႔ အားထုတ္ခဲ့ၾကဖူးတဲ့ ေတာ္လွန္ ေရးသမားေဟာင္း၊ ႏုိင္ငံေရးသမားေဟာင္းေတြ ျဖစ္ေနတာပဲ။ ဘယ္လိုျဖစ္သြားၾကတာလဲ။ ျပည္သူလူထု မ်က္ ႏွာထက္ ထမင္းထုပ္မ်က္ႏွာက ပိုႀကီးသြားတာလား။ အလုပ္ရွင္မ်က္ႏွာက ပိုႀကီးသြားတာလား။ ဒါမွမဟုတ္ မိစၦာစစ္အုပ္စုမ်က္ႏွာက ပိုႀကီးသြားတာလား။

ဗမာသတင္း ဂ်ာနယ္ေလာကရဲ႕ စံျပဳပုဂၢဳိလ္ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ခ်စ္ေမာင္ရဲ႕ “မေၾကာက္မရြံ႕၊ မဟုတ္မခံ၊ မ်က္ႏွာမ ေရြး၊ မွန္တိုင္းေရးပိမ့္” ဆိုတဲ့ သတင္းသမားက်င့္ဝတ္နဲ႔ေတာ့ အေတာ္ဖီလာျဖစ္တာပဲ။ ေျပာမည့္သာေျပာရတာ ပါ။ ဒီေန႔သတင္းသမားဆိုသူ အေတာ္မ်ားမ်ား ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ဦးခ်စ္ေမာင္ရဲ႕ နာမည္ကို ၾကားေတာင္မွ ၾကားဖူး ရဲ႕လားမသိဘူး။ မၾကားဖူး ၾကေသးရင္လည္း ရွာေဖြေလ့လာၾကပါဦး။ သတင္းသမားလုပ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ လူ ထုဦးလွရဲ႕ “က်ေနာ္သတင္းသမား” ဆိုတဲ့ စာအုပ္တုိ႔ ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္းရဲ႕ “တသက္တာမွတ္တမ္း” တို႔ ဂ်ာ နယ္ေက်ာ္ဦးခ်စ္ေမာင္အေၾကာင္း ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးေရး ထားတဲ့ “သူလိုလူ” ဆိုတဲ့ စာအုပ္ေတြေလာက္ ေတာ့ ဖတ္ဖူးထားသင့္ပါတယ္။ ဝရဇိန္လက္နက္ႀကီး ကိုင္ထားၿပီး အစြမ္းမသိ ေဆးလိပ္မီးညိႇလိုက္၊ ေရေႏြး က်ဳိလိုက္ေလာက္ပဲ သုံးမိေနရင္ ရင္နာစရာ။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္စီးတဲ့ျမင္း အထီမွန္း အမမွန္း မသိရင္ ခက္မယ္။

ကာလသားပုံျပင္တခုပါ။ ကာလသားပုံျပင္ဆိုေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ ညစ္ညမ္းတယ္။ သိသာေအာင္ေတာ့ ေျပာဦးမယ္။ တခါက လူေသးလူ႔ဗလံ ခရီးသည္တေယာက္ ျမင္တစီးနဲ႔ ညေနေစာင္းမွာ ေတာအုပ္တခုထဲ ျဖတ္ သြားတယ္။ ေတာအုပ္အလယ္ ေညာင္ပင္ႀကီးေရာက္ေတာ့ ခဏနားမယ္လုပ္တုန္း ဘီးလူးတေကာင္ေပၚလာ ၿပီး စားမယ္ဆိုဖမ္းေရာ။ ခရီးသြား လူဗလံေလးလည္း အသက္ေဘးဆိုေတာ့ ေၾကာက္အားလန္႔အားနဲ႔ ခုခံတာ ေပါ့။ အေၾကာင္းေကာင္း ေထာက္မလို႔ လူ႔ဗလံေလးႏိုင္သြားတယ္။ ဒီေတာ့ ဘီလူးက အသက္ကို ခ်မ္းသာေပး ပါ။ လိုရာဆုေပးပါ့မယ္လို႔ ကမ္းလွမ္းတယ္။ ဒီေတာ့ လူဗလံေလးလည္း တသက္လုံး သူတပါးျပက္ရယ္ျပဳခံလာ ရတဲ့ သူ႔ရဲ႕ေသးညႇက္ညႇက္ ခႏၶာကိုယ္ကို ဗလငါးတန္နဲ႔ ျပည္စုံေအာင္ ဖန္ဆင္းေပးဖို႔ေျပာတယ္။ ဒီေတာ့ ျပည့္ ေစဆိုၿပီး ျပည့္စုံသြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ရဲ႕ ဗလငါးတန္ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ လိုက္ဖက္ဖို႔ သူ႔ဖြားဘက္ေတာ္ကိုလည္း သူစီးလာတဲ့ ျမင္းေလာက္ရွိပါေစဆိုၿပီး ေတာင္းဆိုျပန္တယ္။ ဒါလည္း ျပည့္ေစေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ ခရီးသြား အိမ္ျပန္ ေရာက္လာတယ္။ ဇနီးသည္က မမွတ္မိဘူး။ အက်ဳိးအေၾကာင္းရွင္းျပမွ သေဘာေပါက္သြားတယ္။ မယားလုပ္ သူလည္း ဝမ္းသာအားရ ေယာက္်ားျဖစ္သူရဲ႕ ဗလငါးတန္ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးကို အားရေက်နပ္စြာနဲ႔ ၾကည့္ၿပီး လက္ ေမာင္း၊ ရင္အုပ္၊ ႂကြက္သားေတြကို စမ္းၾကည့္တယ္၊ ညႇစ္ၾကည့္တယ္။ သေဘာအက်ႀကီးက်ေနတာေပါ့။ တ ျဖည္းျဖည္း ေအာက္ဆင္းစမ္းလာလိုက္တာ ဟိုေနရာလည္းေရာက္ေရာ မိန္းမလုပ္သူက အလန္႔တၾကားနဲ႔ ေအာ္လိုက္တယ္။ “ ဟင့္ အတူတူပဲဟာကို” တဲ့။ ဒီေတာ့မွ ေျပးၾကည့္ေတာ့ သူစီးခဲ့တဲ့ ျမင္းက အမႀကီးျဖစ္ေန သတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္လုပ္တဲ့ အလုပ္အေၾကာင္းနဲ႔ အဲ့ဒီ့အလုပ္တန္ဖိုးကိုသိဖုိ႔ အလြန္ေရးႀကီးပါတယ္။ ကိုယ္ စီးတဲ့ျမင္း အထီမွန္း အမမွန္း မသိရင္ “အတူတူပဲဟာကို” ျဖစ္သြားမယ္။

ျပင္ပေရဒီယုိသတင္း႒ာနေတြ အသစ္ေတြေပၚ၊ အားေတြေကာင္းလာခ်ိန္က အေရးေတာ္ပုံအတြက္ တအား တက္ခဲ့သလို ၾကဳံတဲ့လူတိုင္းကိုလည္း ေရဒီယိုနားေထာင္ဖို႔နဲ႔ ဒါဟာလည္း ႏုိင္ငံေရးအလုပ္တခုလို သေဘာ ထားဖို႔ တိုက္တြန္းႏႈိးေဆာ္ခဲ့မိတယ္။ အခုေတာ့ ဒီေရဒီယုိေတြ၊ သတင္း႒ာနေတြကိုလည္း မ်က္စိမွိတ္ နားမ ေထာင္ဘဲ ငါးစားသလို သတိတရားနဲ႔ အ႐ိုးအသား ခြဲျခားစားၾကဖို႔ ေဝဖန္နားေထာင္ၾကဖို႔ ေျပာင္းၿပီး ႏႈိးေဆာ္ ေနရတယ္။ အခုလို မ်က္ကန္းနားပိတ္ လူထုဘဝကို ေက်ာခိုင္းလာခ်ိန္မွာေတာ့ က်ဳပ္တို႔မီဒီယာေတြကို ကာ တြန္းကံခြၽန္ရဲ႕ မ်က္လွည့္ဆရာပုံျပင္ထဲက ေႁမြေဆးေရာင္းသမား ေအာ္သလိုိုပဲ ေအာ္ရေတာ့မယ္ထင္တယ္။

ပုံျပင္က။ တခါတုန္းက ေႁမြလမၸာယ္ျပၿပီး ေဆးေရာင္းတဲ့ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္။ တေယာက္က ေႁမြ လမၸာယ္ျပတယ္၊ တေယာက္က အာေဘာင္အာရင္းသန္သန္နဲ႔ ေႁမြေဆးေရာင္းတယ္။ တခါေတာ့ ေႁမြလမၸာယ္ ျပတဲ့သူက ဖ်ားနာတယ္။ တရက္မေကာင္း၊ ႏွစ္ရက္မေကာင္းနဲ႔ ရက္ၾကာလာေတာ့ စားဝတ္ေနေရး မေျပလည္ ေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ ေႁမြေဆးေရာင္းသမားက မထူးဘူးဆိုၿပီး ေႁမြပျခဳပ္ထမ္းၿပီး ထြက္လာတယ္။ သိသေလာက္ တတ္သေလာက္နဲ႔ ေႁမြလမၸာယ္ျပၿပီး ေဆးေရာင္းမယ္ေပါ့။ လူစည္းကားရာမွာ ခ်ၿပီး အရင္ဆုံး သိထား သ ေလာက္နဲ႔ ေႁမြလမၸာယ္ျပတယ္။ အေတာ္ေလးၾကာေတာ့ ဘိန္းေကြၽးထားတဲ့ေႁမြက ဘိန္းငိုက္ေျပၿပီး ႐ွဴး႐ွဴးရွား ရွား ျဖစ္လာတယ္။ ေဆးေရာင္းသမားလည္း ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ ထိန္းဖုိ႔ႀကိဳးစားတယ္။ မရဘူး။ ဖမ္းလည္းမ ဖမ္းရဲေတာ့ဘူး။ ၾကည့္ေနတဲ့ ပရိတ္သက္ထဲက တေယာက္ေယာက္ကို ကိုက္လိုက္ရင္ ဒုကၡႀကီးေတာ့မယ္။ ဒီေတာ့ ေႁမြေဆးသမားလည္း ကိုယ္ထမင္း ရွာစားေနရတဲ့ ေႁမြႀကီးကို မညႇာႏိုင္ေတာ့ဘဲ မခ်ိတင္ကဲနဲ႔ ေအာ္ လိုက္ရတယ္။ “က်ဳပ္ေႁမြႀကီးပါဗ်ာ ၾကည့္က်က္ၿပီးသာ ႐ိုက္သတ္လိုက္ၾကပါေတာ့” တဲ့။

မီဒီယာဆိုတာ က်ေနာ္တို႔အတြက္ မရွိမျဖစ္လိုအပ္တဲ့ အစြမ္းထက္ လက္နက္တခုပါ။ က်ေနာ္တို႔ အဖိႏွိပ္ခံ ဗ မာလူထုလြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ အားတခုအျဖစ္ ဆက္လက္ရပ္တည္ၾကေစခ်င္ပါတယ္။ ေႁမြသမားရဲ႕ က်ဳပ္ ေႁမြႀကီးပါ မျဖစ္ေစခ်င္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ မီဒီယာသမားေတြအတြက္ လက္ေဆာင္ေအာက္က ကဗ်ာေလးကို ေရးမိ ပါတယ္။

မိုးႀကိဳးလက္နက္ ရွိန္ေစာ္ထက္
ေမ်ာက္လက္ေရာက္ရွာ ခြင့္မသာ
ေရာင္ဝါေမွးလ်က္ အေၾကးတက္။

သတင္းထက္ျမက္ လူထုတြက္
မ်က္စိနားႏွာ ပုံပမာ
သိကၡာကြယ္ဝွက္ တန္ခိုးပ်က္။ ။

ရဲေဘာ္ေက်ာ္သန္း
၂၂-၈-၂၀၁၀