ႏူးညံ့တဲ့မိဘရင္ခြင္ေပ်ာက္ေတာ့
မ်က္ခင္းေတြက ငါ့ရဲ႕ေမြ႔ရာ
ကမူသစ္တုံးေတြက ငါ့ရဲ႕ေခါင္းအုံးေပါ့
ေကာင္းကင္ညိဳညိဳေတြေအာက္ ငါအိပ္ခဲ့ရတယ္။
အိမ္မက္ေတြအက်ဥ္းခ်ခံရေတာ့
မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ငါမ်က္ႏွာသစ္ခဲ့ဖူးတယ္
ေရတခြက္နဲ႔ ညစာစားခဲ့ဖူးတယ္
မနက္ျဖန္ဆိုတာကိုေတာင္ ငါေမ့ထားခဲ့ရေသးတယ္။
ႏွလံုးသားေတြ အခိုးခံရျပန္ေတာ့
မိုးေတြရြာလည္း ငါမသိဘူး
ေနေတြပူလည္း ငါဂရုမစိုက္ႏိုင္ဘူး
ခိုလံုရာတစ္ခုအတြက္ ငါေျပးေနရတုန္းပဲ။
အိမ္ဆိုတာေတာင္မရွိခဲ့တဲ့ ငါ့မွာ
သူငယ္ခ်င္းဆိုတာလည္းမရွိ
ကစားစရာအရုပ္ဆိုတာလည္း ငါ့မွာနတၱိ
ငါ့ရဲ႕ကစားကြင္းက ဗံုးခိုက်င္းေတြျဖစ္ခဲ့ရတယ္။
ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕အိမ္မက္
ေဘာင္ေတြနဲ႔ေလွာင္ပိတ္
ရက္စြဲေတြကို အတင္းေမ့ထားခဲ့ရ
လိုခ်င္တပ္မက္မႈေတြကို ခ်ိဳးႏွိမ္ခဲ့ရလို႔
အတၱနဲ႔ကမ္းတဲ့ ရင္ေငြ႔ေတာင္
ငါ့ရဲ႕ကမၻာထင္မိတယ္။
ေလေျပအသုတ္မွာ ေရခ်ဳိတစ္ေပါက္ မခခဲ႕ရတဲ႕ေရငတ္ပန္းေပမယ့္
ေျမႀကီးမနမ္း ေကာင္းကင္ဖက္လွမ္းတဲ႕ ဇာနည္ေသြးမုိ႕
မႏြမ္းမေျခာက္ ဆူးမေၾကာက္ပဲ ဆူးႏြယ္ပန္းလုိ
ေကာင္းကင္ကုိတက္ ၾကယ္ေတြနဲ႕ အလွျပဳိင္ဖုိ႕
ရဲရဲသာပြင္႕ေနေသးတယ္။6:49 AM ငါေနခဲ့တဲ့ရြာလည္း ေပ်ာက္ၿပီ
ငါႀကီးျပင္းခဲ့တဲ့ ဒုကၡသည္စခန္းဆိုတာလည္း
အခုေတာ့ေတာရိုင္းႀကီးျဖစ္လို႔
ငါ့မွာ ေမြးရပ္ဇာတိမရွိေတာ့တဲ့ဘ၀
ႏွလံုးသားက ဒါဏ္ရာေတြနဲ႔အသားက်ေနလုိ႔ေပါ့။
အိမ္ကိုေတာ့ အစိုးရကသိမ္းတယ္
ေတာ္လွန္ေရးကာလတုန္းက အဖိုးက အသတ္ခံရတယ္
အဖြားကေတာ့ သူပုန္အားကိုးေပါ့
ငါတို႔ေတြကေတာ့ ျပည္ေျပးေတြဘ၀ေရာက္ခဲ့တယ္။
ပစ္စလက္ခတ္ေန႔ရက္တစ္ခုမွာလည္း
ငါတို႔တိုင္းျပည္ အေမွာင္ဖံုးလို႔
ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြလည္း ခ်ိတ္ပိတ္
ဘုရားေက်ာင္းေတြလဲ ေရျမဳပ္
ေအာ္ ဒုကၡ… ဒုကၡ
ေျမစာပင္ျဖစ္သြားရတာက ငါတို႔ျပည္သူေတြပါပဲလား။
"အငယ္"
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment